De laatste jaren lijken steeds meer oudere Hollywoodsterren in de herfst van hun carrière nog even te willen scoren in het actiegenre. De reden daarvoor is simpel: het mes snijdt aan twee kanten. De aanwezigheid van gerespecteerde acteerveteranen voorzien de doorgaans oppervlakkige actiefilms van een zeker aanzien en de acteurs in kwestie kunnen breed etaleren dat ze ondanks hun gevorderde leeftijd niet onderdoen voor hun jongere collegas. Films als Taken en The Equalizer werden dan ook van de middelmaat gered door hun overgekwalificeerde hoofdrolspelers, die met deze films een jonger publiek wisten aan te spreken en zodoende hun marktwaarde konden verbeteren. Op zich geen probleem (actiefilms hoeven immers geen 'young mans game' te zijn), maar helaas pakken dit soort producties vaker dan eens uit als zielloze wraakthrillers aangezien kwetsbaarheid bij deze oude garde taboe lijkt te zijn. I Am Wrath is hiervan een perfect voorbeeld.
Taken en The Equalizer konden nog bogen op alom gerespecteerde acteurs als Liam Neeson en Denzel Washington, maar I Am Wrath moet het stellen met de wat beperkter begaafde John Travolta. Een acteur wiens carrière zeker enkele klappers heeft gehad, maar misschien nog wel meer uitglijders. De man is weliswaar uiterst verdienstelijk als schmierende schurk of gladde praatjesmaker met een steekje los, maar geloofwaardig een doodnormale vent neerzetten gaat hem wat minder goed af. Niet de juiste persoon dus om te casten als burgerman die het recht in eigen handen neemt wanneer de politie hem naar behoren kan helpen wanneer zijn vrouw is vermoord. Overigens was voor deze hoofdrol aanvankelijk Nicolas Cage aangetrokken, maar die verliet het project nadat de opnamen diverse keren waren uitgesteld. Of misschien had hij tijdens de wachttijd eindelijk eens het script gelezen...
Want oei, wat is I Am Wrath een voorspelbaar zooitje. Werkelijk elk plotpunt is al vaak toegepast, waardoor je alles van mijlenver ziet aankomen. Wanneer Travoltas personage door zijn vrouw wordt opgehaald op de luchthaven, is het allemaal net iets te gezellig tussen de twee, waardoor het geen enkele twijfel lijdt dat er onheil in de lucht hangt. Alsof haar dood niet erg genoeg zou zijn wanneer de twee van tevoren hadden lopen kibbelen. De verantwoordelijken kunnen niet kunnen worden opgepakt omdat ze tot een bepaalde bende behoren en als je dat vreemd vindt, denk dan even terug aan de openingsscène waarin de plaatselijke gouverneur zijn plannen voor een oliepijplijn verdedigt, terwijl het aanstaande slachtoffer er haar eigen berekeningen op loslaat. Geen verrassing dus dat één van de daders op zeker moment heerlijk clichématig uitroept: Dit leidt helemaal naar de top.
Maar waarom zouden de clichés daar moeten stoppen als er nog zoveel meer kunnen worden benut? Want uiteraard is Travoltas personage een voormalig commando. Immers, iemand die uit een gevoel van onmacht eigen rechter begint te spelen, kan toch nooit een gewone saaie lul zijn? Alsof de schrijvers ineens bedachten dat hun idiote verhaaltje toch een beetje geloofwaardigheid nodig had: Maak er maar een militair van of zo. Daarnaast wordt een te hulp schietende vriend met een vergelijkbaar verleden geïntroduceerd, die eerlijk is eerlijk aangenaam wordt neergezet door Christopher Meloni. Natuurlijk gaan beide heren gekleed in zwarte leren jassen zodat het geen enkele kijker kan ontgaan hoe stoer ze wel niet zijn. En als het dan nog niet duidelijk is, dan benadrukt de overaanwezige rockmuziek het nog wel even.
Hun opponenten (traditioneel straattuig met sikjes en gezichtstatoeages) bevinden zich louter in tattooshops, bikerbars en stripclubs, want dat zijn uiteraard de enige plaatsen waar dergelijk gespuis uithangt. Oké, zo nu en dan bezoeken ze een discotheek, maar dan wel een waar iedereen blijkbaar zonder problemen met een wapen binnenkomt. Dit interessante deurbeleid resulteert in een aardig uitgevoerde schietpartij, maar deze is nog altijd hevig inferieur aan de vele malen strakker uitgevoerde voorganger in Collateral. Die kritiek geldt helaas voor praktisch alles: niet alleen is het allemaal al eerder gedaan, het is vooral vele malen beter gedaan. En dat onze held nogal goed is in het verwijderen van op hem gerichte vuurwapens (hij doet het een keer of vier), maakt helaas een stuk minder indruk nadat onlangs in The 5th Wave te zien was dat zelfs een tienermeisje dit trucje snel onder de knie kan krijgen.
Om toch een beetje positief te eindigen: de wijze waarop I Am Wrath in de markt wordt gezet, is op geen enkele manier misleidend. De film is exact wat je ervan kunt verwachten en duurt geen minuut te lang. Dat maakt het echter nog geen goede film. Nooit lijken de hoofdpersonages in enig reëel gevaar te verkeren (ook al doen ze niets om hun anonimiteit te beschermen), nooit worden er grijze gebieden verkend (wat met dit soort wraakfilms juist zo makkelijk is) en nooit lijken de filmmakers ergens enige moeite voor te willen doen. Wanneer de hoofdpersoon denkt aan de mooie tijden met zijn vrouw, worden simpelweg shots hergebruikt van de minuut voordat ze werd vermoord. Opvallend genoeg verschijnt I Am Wrath al over een maand op dvd. Dat de film desondanks een bioscooprelease heeft gekregen, kan haast niets anders dan een foutje zijn geweest.
