Disney zet de laatste jaren niet alleen heftig in op aangekochte boxofficekanonnen zoals Marvel en Star Wars, er is ook een soort creatieve renaissance bij de huismerken gaande. Sinds Disney Animation een inhaalslag maakte met Frozen en Kenneth Branagh met Cinderella een klassieker nieuw leven inblies, is de Disney-sprookjesmachine echt op stoom gekomen. Jon Favreau gelooft erin dat ook animatieklassiekers zoals het bijna vijftig jaar oude The Jungle Book kunnen profiteren van moderne filmtechnieken. Hij regisseert een van de meest technologisch geavanceerde remakes van het jaar.
Een van de heikele punten van de latere trailers was dat de stemmen toch wel erg menselijk klonken. Zonder toegevoegde effecten om meer dierlijk te klinken, lijkt dat wat te botsen met de bijna fotorealistische animatie. Dat gevoel houdt aan in de eerste minuten, maar het verdwijnt zodra Favreaus insteek duidelijk wordt. In tegenstelling tot de Disneyklassieker, waar dieren gekoppeld werden aan menselijke stereotypes, laat de moderne versie alles duidelijk zien vanuit een veel realistischer dierenperspectief.
Olifanten worden hier als machtige wezens gezien en alle dieren hebben hun natuurlijke trekjes behouden en reageren vanuit hun dierlijke instinct. Vuur, gereedschap en mensen worden als compleet onnatuurlijk gezien, wat Shere Khan ertoe beweegt om Mowgli op te jagen. Dankzij dat dierlijke wereldbeeld en de manier waarop Kaa, Shere Khan of King Louie reageren op menselijkheid, zie je hen niet meer als dieren die kunnen praten, maar als personages met een compleet andere belevingswereld.
Wat de film ontzettend siert is de volwassen toon. Een enkel sentimenteel moment daargelaten is de film weinig prekerig. De mooiste momenten zijn die waarop Baloo en Bagheera als twee bezorgde stiefouders met compleet verschillende ideologieën botsen over hetgeen Mowgli moet doen om te overleven. Geen van beide denkbeelden wordt duidelijk naar voren geschoven als het juiste, waarmee de film meer dan zijn voorgangers een grijs wereldbeeld schetst. Dat komt ook terug in de vele personages die Mowgli proberen te beïnvloeden op zijn epische jungletrip van zelfontplooiing.
De cast is ijzersterk: Scarlett Johansson en Christopher Walken bieden ontzettend leuke bijrollen die extra indruk zullen maken in een flinke bioscoop. Ben Kingsley past ook goed in zijn vertolking van Bagheera maar de beste rollen zijn zonder twijfel weggelegd voor Idris Elba en Bill Murray. De tijger Shere Khan maakt niet alleen indruk in zijn kalme en arrogante manier van dreigen, maar zijn motivatie en temperament zijn ook geheel begrijpelijk. Bill Murray is zijn exacte tegenpool als de schooierige knuffelbeer die veel nobeler is en brengt naast een flinke dosis humor ook een heel andere levensstijl met zich mee. Beiden trekken aan de toon van de film en laten deze mooi schommelen tussen het gevaar en de pracht van de natuur.
Tussen hen in staat Neel Sethi als de immer optimistische Mowgli. Hij biedt als kindacteur niet per se diepgaand acteerwerk, maar komt wel bijzonder authentiek en kinderlijk over in zijn enthousiasme. Hij heeft nimmer last van het greenscreeneffect mede dankzij het gebruik van poppen op de set. Over het algemeen is zijn integratie met de omgeving zo geweldig uitgewerkt dat je je best moet doen om te zien dat de hele film is opgenomen in een studio. De prachtige beelden komen nooit statisch over en lijken op locatie geschoten te zijn. Dat is een technische prestatie die niet onderschat moet worden.
In zekere zin is The Jungle Book een ideale remake. Het respect voor het eerdere materiaal druipt ervan af met identieke beelden zoals het letterlijke jungle boek waarmee de animatieklassieker opende, maar er zijn ook elementen uit de originele teksten van Rudyard Kipling zoals zijn 'wetten van de jungle'. De kern van de film en alle iconische personages zijn intact gebleven, nochtans is er behoorlijk wat vernieuwing dankzij een complexer thema, subtiele veranderingen in de uitingen van Baloo, Shere Khan en King Louie en neemt het einde een andere wending.
Het is niet de theatrale musicalfilm van vroeger, maar het is zeker geen overbodig grauwe live-actionreboot. Drie muzikale pareltjes blijven bovendien behouden in een iets subtielere vorm. Het allerbelangrijkst is die zeldzaam magische toon die Jon Favreau heeft weten te vangen: hartverwarmend en luchtig, maar ook serieus en soms net even te eng voor jonge kinderen. Het komt dicht in de buurt van de balans die The Lion King vond. Als dit de toon zet voor de komende animatieremakes van Disney dan zien wij een gouden tijd tegemoet. Dit avontuur van Mowgli is namelijk nog beter dan het origineel.
