Goosebumps
Recensie

Goosebumps (2015)

Vermakelijke familiehorror met een leger aan bekende monsters uit de iconische boekenreeks, maar écht kippenvel blijft uit.

in Recensies
Leestijd: 3 min 30 sec
Regie: Rob Letterman | Cast: Jack Black (R.L. Stine/Slappy/Invisible Boy), Dylan Minnette (Zach), Odeya Rush (Hannah), Ryan Lee (Champ), Amy Ryan (Gale), Jillian Bell (Lorraine), e.a. | Speelduur: 103 minuten | Jaar: 2015

Jack Black is niet onbekend met monster- of familiefilms, dus het is geen gekke keuze om hem R.L. Stine te laten vertolken in Goosebumps. Hij speelt in de verfilming van de ellenlange boekenreeks een fictionele versie van de echte schrijver, die hier wordt neergezet als een knorrige kluizenaar. Hij zit verscholen in een huis met gesloten gordijnen, samen met zijn dochter die geheel in sprookjesstijl nooit haar huis mag verlaten om nogal vage redenen. De nieuwe buurjongen Zach die naast hen komt wonen is zodanig sceptisch en nieuwsgierig ingesteld dat hij dat niet accepteert en probeert Hannah te redden. Hij laat echter per ongeluk veel meer ontsnappen dan zijn eigen Rapunzel.

Vanaf het begin zitten het tempo en de humor er aardig in. Jillian Bell brengt als de tante van Zach een gezonde dosis ongemakkelijke familiehumor en Zach wordt al gauw geïntroduceerd aan een leuk groepje toekomstige monsterjagers. Hij bouwt met R.L. Stine al snel een non-verbale band op wanneer hij op zijn dochter aast. Dylan Minnette heeft redelijk wat chemie met tegenspeler Odeya Rush en het koppeltje in spe speelt best volwassen, zonder geforceerde dialogen. In combinatie met het mysterieuze gedrag van R.L. Stine is een veelbelovende toon gezet, maar die blijft helaas niet overeind zodra er spanning en sensatie om de hoek komen gluren.

Het duurt niet lang voordat een verzameling griezelboeken tot leven komt en er een leger aan monsters verschijnt. Vergelijkbaar met Night at the Museum of Jumanji moeten de supernatuurlijke wezens terugkeren naar hun oorsprong om totale chaos te voorkomen. Hierbij schakelt de film duidelijk over op een milde gruweltoon. Over het algemeen wordt een aardige balans gevonden tussen luchtige dialogen en monsterlijke confrontaties. Soms best eng voor jonge kijkers, maar het schiet nooit te ver door dankzij de omlijstende humor. Helaas gaat de instandhouding van die gruwel-humorbalans ten koste van de chemie tussen Zach en Hannah. Oorzaak is een derde protagonist die duidelijk wat extra luchtigheid in moet brengen.

Zach en Hannah reageren meestal best realistisch, maar hun nerdy metgezel Champ wat minder. Hij vervult de rol van gillende keukenmeid. In eerste instantie is hij een leuke aanvulling, maar zijn overdreven paniekreacties worden al snel belegen waardoor het humorniveau halverwege de film inzakt. Daarnaast blijkt Jack Black veel beter als stille antagonist dan in een sprekende en begeleidende rol. Zijn verhaallijn en non-verbale humor zijn dik in orde, maar zijn stem en overacteerwerk maken zijn personage tot een karikatuur.

Gelukkig gaat de film wel slim en respectvol om met de Goosebumps-formule. Want hoe kies je een verhaal uit de enorme hoeveelheid boeken? De oplossing is hier om één van de meest iconische monsters – Slappy de buikspreekpop met stemwerk van Jack Black – in een wraakactie de andere monsters te helpen ontsnappen en zo een soort van ‘greatest hits’ van Goosebumps de revue te laten passeren. Deze supernatuurlijke bende van monsters kent een mooie mix van groot, klein, griezelig en sadistisch grappige wezens en geven een prima beeld van de grote boekenserie. Niet alle monsters zijn even realistisch in beeld gebracht, zeker wanneer zij dicht op de acteurs zitten. Sony Animation heeft hier mogelijk net te weinig ervaring voor, maar toont met een glorieuze draaikolk of een megamonster dat door een gebouw heen walst af en toe genoeg animatiebravoure.

Goosebumps kent vele referenties naar zowel R.L. Stines als Jack Blacks werk en is duidelijk gemaakt in samenwerking met de echte schrijver. Naast de authenticiteit is de gruwelbalans veelal prima, zorgt de grote hoeveelheid monstergeweld vast voor wat geïmponeerde kinderen en zijn er zelfs Twilight Zone-achtige plottwists aanwezig waar de boeken bekend om staan. Toch is het geheel niet mooi in balans door de minimale ontwikkeling van de personages en de makkelijke humor die gaandeweg de kop opsteekt. Vooral het romantische subplot wordt aan de kant geschoven om na een lange pauze ineens weer op te duiken. Voor écht kippenvel zorgt deze humoristische horrorfilm niet, maar het is een vermakelijke familiehorror en een behoorlijk trouwe verfilming van een iconische boekenreeks.