De mozaïekvertelling is een beproefd concept in de annalen van de romantische komedie. Over de liefde valt immers zoveel te vertellen dat met gemak meerdere verhaallijnen over de zoektocht naar de ware kriskras door elkaar lopen. Sinds Love Actually de bal deed rollen is deze opzet haast een romkomcliché geworden. Ook How to Be Single neemt het concept ter hand, niet voor een relaas over de liefde, maar juist over het streven zonder te kunnen. Daarover blijkt echter minder te vertellen, want de boodschap is al (te) snel duidelijk, uitgespreid over te veel personages. Bovendien verslapt de aandacht van de kijker als Rebel Wilson niet op het scherm te zien is.
In How to Be Single volgen we de belevenissen van een viertal vrouwen in het bruisende New York. Allen hebben moeite met het onderhouden van relaties met de andere sekse, omdat zij ofwel niet in staat zijn zich erop vast te leggen, of juist niet los kunnen laten. Alice heeft net een tijdelijke stop in haar liefdesleven gezet om zichzelf te zoeken. Haar oudere zus Meg is een workaholic met een kinderwens, maar zonder tijd voor een man. Alice' nieuwe collega Robin is een mannenverslindster die zich alleen toelegt op onenightstands. Lucy richt zich te sterk op online dating zonder oog te hebben op de mannen om haar heen. En leuke mannen zijn er zat in New York, stelt How to Be Single. Maar als je niet weet wat je zelf wilt, heb je aan dat gegeven maar bar weinig. Ken eerst jezelf, voor je een ander wilt leren kennen, luidt de boodschap die de kijker sneller doorheeft dan wenselijk. Het dringt echter maar tergend langzaam door tot het groepje vrouwen.
Dat was op zich geen ramp geweest, als het scenario in een degelijk gebalanceerde verhouding tussen grappen en romantiek had voorzien, uitgevoerd door een cast die ruimte krijgt te schitteren. Helaas schiet How to Be Single daarin tekort. Het verhaal van Alice vormt de hoofdmoot van de film, ook omdat zij fungeert als brug met zowel Robin als Meg. Lucy's verhaallijn bungelt er een beetje naast, wat jammer is, omdat het commentaar op socialmediadating juist wat moderner is, naast het aloude rondhangen in clubs en bars waar de film zich hoofdzakelijk van bedient. Bovendien blijft het talent van Alison Brie nu onbenut, terwijl ze al eerder heeft laten zien een film als deze makkelijk alleen te kunnen dragen. Bries energieke optreden was sowieso verkiesbaar boven dat van Dakota Johnsons Alice, die te lang te afhankelijk blijkt van alle mensen om haar heen. De hopeloos naïeve Alice is een speelbal van haar omgeving die zich door iedereen laat vertellen wat ze moet doen en dat gaat snel vervelen. Haar zus is niet veel beter. Voor een man heeft ze geen tijd, dus waarom zou ze dat wel voor een baby hebben? Bovendien blijven ook de mannenrollen maar flets uitgewerkt, ondanks hun inzicht in het mannelijk alleenstaand zijn. Maar gelukkig hebben we Rebel Wilson nog.
Want het komische aspect dat How to Be Single belooft, wordt vrijwel volledig waargemaakt door Wilson. Zoals haar naam al suggereert, grossiert zij in rebelse types die zich niet altijd aan de fatsoensnormen houden. Haar rol als feestbeest in deze film vormt daarop geen uitzondering. Hoewel ze feitelijk dient als bijfiguur in het plot van Alice, als verkeerd rolmodel dat uitlegt hoe het niet moet, leeft de algehele sfeer van de film op van haar (lijvig) fysieke aanwezigheid. De tegendraadse maar vooral onafhankelijke Robin schunnig en grof, maar niet overdadig en altijd met een hartje is een verademing tussen de verder wat truttige vrouwenrollen. Bovendien kunnen we met haar wel lachen, want de grapdichtheid in de scènes waarin zij afwezig is, blijkt laag, waardoor de film vaak voortkabbelt totdat een nieuwe injectie Rebel Wilson wordt toegediend. Was How to Be Single niet leuker geweest als het volledig om Robin had gedraaid? Misschien wel, hoewel films over haar type wildebrassen in het liefdesleven ook niet uitzonderlijk zijn.
Ongetwijfeld was het niet de bedoeling van How to Be Single om slechts voor de lach te gaan. Daarvoor pretendeert de film te sterk ook levenslessen te leveren. Afgezien dat zulke wijsheden nogal voor de hand liggen, blijkt de film er een wat conservatief beeld op na te houden wat relaties betreft. Het draait allemaal om typische man-vrouwverhoudingen; risico's met uitzonderlijker opties worden er niet genomen. Anno 2016 mag je toch wel geraffineerdere scenario's verwachten. Desondanks is de boodschap dat je niet per se een relatie hoeft te hebben om gelukkig te worden al moderner dan we van Amerikaanse relatiekluchten als deze gewend zijn.
