De ster van Judd Apatow is jarenlang rijzende geweest en schitterde vorig jaar meer dan ooit tevoren toen hij als schrijver-regisseur van Knocked Up en producent van Superbad niet één, maar twee grote komediehits afleverde. Dit jaar is de ster toch wat doffer geworden, want na het flauwe Drillbit Taylor kan Forgetting Sarah Marshall er eigenlijk maar net mee door. De intenties van Apatow en schrijver-regisseur Jason Segel zijn prima, maar de poging om een hilarisch doch tragisch driedimensionaal portret van relaties te maken mist zijn uitwerking. De voortdurend opgeroepen plaatsvervangende schaamte is zo sterk dat lachen er regelmatig bij inschiet.
Niet dat er niet geprobeerd wordt om de lachspieren te laten werken. Jason Segel baseerde het script op zijn eigen ervaringen met relaties en wil laten zien hoe absurd en grappig het leven wel niet kan zijn. Hij legt echter vooral bloot hoe pijnlijk het kan zijn. Zijn hoofdpersoon, de door hemzelf gespeelde Peter Bretter, wordt aan het begin gedumpt door zijn vriendin Sarah terwijl hij naakt voor haar staat (en voor de camera, die niets aan de verbeelding overlaat). Ergens is dit wel grappig, maar echt leuk is het nou ook weer niet. Goed voor een glimlach, maar meer niet. Dat geldt voor het grootste deel van de grappen van Forgetting Sarah Marshall. Het is allemaal leuk bedoeld, maar echt hilarisch is het zelden. Bovendien duurt de film, net als de meeste komedies van Apatow, eigenlijk wat te lang. En hoe minder je lacht, hoe meer de lengte je opvalt en dat is dit keer zeker het geval.
Na het uitmaken besluit Peter om op vakantie te gaan naar Hawaï, waar hij zijn ex tegenkomt met een populaire Britse zanger. Het vergeten wordt hem zo niet makkelijk gemaakt. Vaste Apatow-acteurs als Bill Hader, Jonah Hill en Paul Rudd staan hem op komische wijze bij, maar hoewel zij wel op wat gegniffel kunnen rekenen zijn ze tekenend voor de film: geinig, maar ook wat geforceerd en niet humoristisch genoeg voor een komedie van bijna twee uur lang. Ook de aanname dat niemand echt de slechterik is bij het uiteengaan komt niet helemaal uit de verf, voornamelijk omdat Sarah Marshall daarvoor toch teveel als een egoïste wordt afgeschilderd. Zoals wel vaker in de films waar Apatow de hand in heeft, blijven de vrouwelijke karakters toch wat vlak en humorloos.
Niet dat Forgetting Sarah Marshall een vervelende film is, maar ook al zie je de humor ervan in, door de plaatsvervangende schaamte vergaat het lachen je nou eenmaal. Zo nu en dan wordt wel de juiste snaar geraakt en valt er wat te genieten, maar het is uiteindelijk toch een teleurstelling als de verwachtingen die de naam Apatow automatisch met zich meebrengt niet worden waargemaakt. Hij komt er vast wel bovenop en er zijn al weer drie komedies in de maak. Vooral Step Brothers en Pineapple Express beloven weer de lachsalvos te brengen die Apatow de laatste jaren telkens zo succesvol wist op te wekken.
