Bijna tien jaar na de première van de musical is het tijd voor . De musical die gebaseerd is op de liedjes van de immer populaire Zweedse popgroep ABBA, is nu eindelijk toevertrouwd aan het witte doek. De vraag of de bioscoopversie beter of slechter is dan het origineel is triviaal. Immers, wanneer men van mening is dat de filmversie een kopie moet zijn van de musical, hebben alle betrokkenen bij voorbaat gefaald.
Het verhaal in Mamma Mia!, dat alle ABBA liedjes logischerwijs aan elkaar moet rijgen, gaat over de knappe twintigjarige Sophie die binnenkort met haar vriend Sky in het huwelijk zal treden. Trouwlocatie is het zonovergoten Griekse eiland Kalokairi waar haar moeder Donna het nogal verlaten hotel Villa Donna runt. Sophie weet niet wie haar biologische vader is en dat is best een groot probleem als je binnenkort gaat trouwen, want wie moet je dan uithuwelijken? Uit het dagboek van haar moeder blijkt dat ze drie potentiële vaders heeft. Onbehouwen als ze is, nodigt ze hen alle drie uit in de veronderstelling dat als ze er eenmaal zijn ze gevoelsmatig wel zal weten wie de échte is. Maar net als in het AVRO-programma Wie van de Drie wordt ze door de avontuurlijke vader Bill, de zakelijke vader Sam en de gevoelige vader Harry met zoveel geloofwaardige informatie overspoeld dat ze het gewoonweg niet weet. Ze kunnen het alle drie zijn! Het verhaal komt tot een climax wanneer Donna schaamtevol onthult dat ze het zelf ook niet weet, maar Mamma Mia! zou Mamma Mia! niet zijn als daar moeilijk over werd gedaan. De film heeft dan ook een heerlijk sprookjeseinde.
De hoogtijdagen van ABBA mogen dan voorbij zijn, hun nalatenschap is nog springlevend.
Deze film, met liedjes uit 1974 tot 1982, is daar het beste voorbeeld van. De sterke punten van zijn uiteraard het gebruik van de vele hits. Een aantal daarvan blinkt uit door de sprankelende mix van felle mise-en-scène, vrolijke choreografie en eenvoudige cinematografie. Een van de hoogtepunten is Dancing Queen waarin Donna en haar vriendinnen Tanya en Rosie (fantastische rol van de knotsgekke Julie Walters) als de voormalige formatie Donna and the Dynamos alle hardwerkende vrouwen van het eiland opzwepen om mee te dansen op een enorme pier, zich losrukkend van al hun dagelijkse beslommeringen en door mannen opgelegde beperkingen. Een zingende Pierce Brosnan klinkt als een slechte grap, maar zijn vertolking van het nummer S.O.S. is verre van dat. Zijn onwennige, maar rauw stoere stem heeft de juiste charme om Donna te overtuigen van zijn gevoelens voor haar. Een solozangcarrière is echter af te raden. De werkelijk muzikale en filmische parel geeft zich prijs als Donna en Sam aan de voet van een berg belanden omringd door niets dan natuur. In deze sequentie overtreft Meryl Streep zichzelf door met The Winner Takes It All de pijn die Donna in de loop der jaren heeft moeten doorstaan fantastisch te verwoorden. De cameravoering is in deze scène zeer elegant en simpel, geen close-ups om de dramatiek te verhogen, maar juist de focus op de lichaamstaal van deze twee mensen in hun zee van gemengde gevoelens.
Een echt minpunt van de film is de plot, die zeer eendimensionaal is weergegeven door geen gebruik te maken van opbouwende spanning en subplots. Er is zoveel haast om naar het altaar te komen, dat voor karakterontwikkeling geen tijd meer is. Stellan Skarsgård en Colin Firth krijgen dan ook niet de screentijd die ze verdienen en komen stereotiep en gekunsteld over als twee bij vlagen grappige, maar nog altijd grijze nietszeggende mannen. Voor een film die de nadruk legt op de liedjes blijft er echter zoveel positieve energie over dat deze vibratie werkelijk alles is wat telt. Mee willen blèren in de bioscoopzaal als toppunt van plezier, daar is de film in vergelijking met de musical glansrijk in geslaagd.
