Thuis is je veilige haven. Daar wil je niet geconfronteerd worden met wereldlijke problemen en al helemaal niet met vreemdelingen. Het antwoord op een ongewenste beller is de haak erop en deur-aan-deurverkopers krijgen de deur ongastvrij in hun gezicht gesmeten. Geborgenheid! Totdat je voordeur opengehakt wordt met een bijl en gemaskerde figuren je illusie van onaantastbaarheid doorbreken met hun angstaanjagende martelwerktuigen.
De recente Franse horrorfilms Ils en À LIntérieur maakten korte metten met het ideaal van huiselijkheid. Op onverklaarbare wijze werden hele families belaagd door gewapende vreemdelingen die slechts één doel voor ogen hadden: niemand mag het huis levend verlaten. Het publiek staat terecht doodsangsten uit; zoiets zou zomaar kunnen gebeuren. Wat let een psychopaat je voordeur open te breken om vervolgens dood en verderf te zaaien? Op de filmposter van The Strangers staat dan ook inspired by true events. Dat is eigenlijk een marketingleugen, maar daar gaat het niet om. Het spannende en soms doodenge horrordebuut van Bryan Bertino maakt de huiselijke terreur namelijk angstig plausibel. En als je erin begint te geloven, wordt het pas écht eng.
Het jonge stel James en Kristen zou een prachtige nacht tegemoet gaan: in een knus vakantiehuisje brengen ze samen een romantische avond door. Het loopt allemaal anders. Kristen is zeer aangedaan door iets wat eerder op de avond is voorgevallen en ze worden herhaaldelijk lastiggevallen door een vreemd meisje aan de deur. De nacht vordert, maar ineens klinkt er een oorverdovend gebons op de deur. Dit luidt het begin van een gruwelijke nachtmerrie in: drie gemaskerde belagers hebben het voorzien op het paar en een bloedig kat-en-muisspel volgt. Waarom? Omdat jullie thuis waren.
Het is een gouden zet van regisseur Bertino om veel van het verhaal in het ongewisse te laten. Er is weinig tot niets bekend over de relatie tussen James en Kristen, maar dat ze problemen hebben is heel duidelijk. Een onheilspellende openingsakte gaat na een kwartier, wanneer de aanwezigheid van het kwaad op subtiele wijze voelbaar is gemaakt, over in een ijzingwekkend raadspel. The Strangers is op deze momenten het engst: de dreiging is ontastbaar, het heeft nog geen gezicht. Eng is eigenlijk nog te zacht uitgedrukt: het angstzweet breekt herhaaldelijk uit. Dat daarbij de hulp wordt ingeroepen van harde vioolstreken is niet erg. Weinig griezelfilms redden het met beeld alleen en in The Strangers is een juiste balans tussen angstzweet en schrikmomenten gevonden - met complimenten voor de geluidsband.
Toch verraadt Bertino zijn status als beginner met een nogal halfbakken script. Zijn filmische insteek is juist, alsmede de nadruk op anoniem geweld, maar op de momenten dat je op adem komt worden de clichés heel duidelijk. Ook The Strangers nodigt uit tot gefrustreerde kreten naar de protagonisten: Hij staat achter je stomme muts! De irritant nihilistische toon van de ontknoping is ook een valse noot, het komt over als een falen van Bertino om zijn visie door te drukken.
Samenvattend levert The Strangers dus een fantastische horrorervaring op, maar iets te vaak wordt er teruggegrepen op het afstreeplijstje van de griezelconventies. Ga hem hoe dan ook zien, want enge griezelfilms zijn er momenteel veel te weinig in de bioscoop. Als Jaws je uit het water hield, krijgt The Strangers je misschien zo ver om een extra deurslot aan te schaffen.
