Films die zich in gevangenissen afspelen, laten vaak de ontberingen van een onschuldige protagonist zien die tegen het machtssysteem vecht, maar dat is hier anders. Het is een interessante verschuiving in het genre dat het hoofdpersonage misschien wel schuldig is en de opgelegde straf verdient. Daarmee wordt het verhaal geen persoonlijke wraakactie van de gedupeerde tegen het corrupte systeem of een innerlijke boetedoening die als reiniging van de ziel fungeert, maar een observatie zonder hapklaar oordeel.
Gevangenschap verandert een mens. Regisseur Pablo Trapero onderzoekt in deze film hoe gevangenschap een persoonlijkheid sterker weet te maken. Wanneer Julia, een zwangere studente, thuiskomt van haar werk herinnert ze zich wat ze die dag verdrongen heeft. Naast haar dode vriend ligt zijn minnaar Ramiro in kritieke toestand op de grond. Wanneer de politie haar arresteert voor moord en afvoert, kruipt de toch al wat schuchtere Julia Zaratez nog verder in haar eigen wereld weg. Samen met Julia bevinden we ons daarna op een unieke plek: een tussenstation voor zwangere gedetineerden. Hier worden na vier jaar de kinderen van de vrouwen afgenomen en moeten ze de rest van hun straf alleen uitzitten.
Zwangerschap in een gevangenis werpt tevens een interessant sociologisch vraagstuk op. Zo dreigt Julia op een gegeven moment haar kind kwijt te raken aan haar moeder die Tomás achterhoudt na een dagje vertier en besluit dat deze niet meer het lot van zijn moeder hoeft te delen. Het is makkelijk om Julias moeder af te schrijven als een slecht persoon, maar haar tekortkomingen komen vooral voort uit een totaal gebrek aan inlevingsvermogen in haar dochters moeilijke situatie.
Martina Gusman (de vrouw en producente van Trapero) die de rol van Julia (haar eerste hoofdrol) op zich neemt is de centrale focus van de film en de verhaalontwikkelingen. We zien haar vaak in extreme close-ups die de introspectie en lijfelijke gevangschap duidelijk voelbaar maken door middel van haar gezichtsexpressies. Het is daarbij interessant om te zien hoe Julia verandert van ongewenst zwanger warhoofd tot vastbesloten moeder. Wat dat betreft is Leonera een mooi in beeld gebrachte karakterstudie.
Trapero doet zijn best om het leven in een Argentijnse vrouwengevangenis authentiek weer te geven en filmt daarom ook veel op echte locaties met bijbehorende gevangenen en bewakers. Daarnaast wordt er goed geacteerd, vooral door Gusman en is er zoals gezegd een prima setting voor de ontwikkeling van het hoofdpersonage. Toch weet de film niet genoeg indruk te maken omdat het dunne verhaaltje teveel naar simpel melodrama neigt. Daar kan een innemende acteerprestatie van Gusman helaas niets aan verhelpen.
