Welkom in de schizofrene wereld van Julio Medem. Hij maakt je getuige van seksescapades op het strand, gewelddadige hallucinaties en vogelmoord. Hij situeert zijn opvallende visie in een zonovergoten wereld van kleuren, net als in veel van zijn vorige films. En dan is er natuurlijk nog de liefde. Julio Medem is niet zomaar een regisseur; Caótica Ana niet zomaar een film. De critici zullen misschien verdeeld blijven of het goede cinema betreft, maar je kunt niet om de verbluffende ideeën van deze Spanjaard heen, hoe graag je het misschien ook zou willen.
In de lange geschiedenis van de waanzin moet ergens het begin zijn geweest: wat is de oorsprong van gekte? Op die vraag wil Caótica Ana maar al te graag een antwoord geven. Uit een smeltkroes vol krankzinnige concepten komt het scenario van Medems laatste filmische krachtpatserij er goed uit, ook al neigt de premisse naar spiritueel geouwehoer. Ana is een vrijgevochten achttienjarige kunstenares die vanuit Ibiza naar Madrid verhuist, onder de vleugels van mecenas Justine (de eerste Spaanstalige rol van Charlotte Rampling). In de voor haar nieuwe artistieke omgeving ontdekt Ana de diepste geheimen van haar bestaan. Daar schrikt ze begrijpelijkerwijs nogal van: onder hypnose blijkt Ana namelijk in contact te kunnen komen met vorige levens. In bedwelmende visioenen passeert ze millennia van vrouwenonderdrukking. Ana is de reïncarnatie van hele generaties vermoorde vrouwen.
Op deze interessante gedachte bouwt Caótica Ana ruim een uur voort om in de tweede akte over te gaan op de stabiele factor in Medems oeuvre: de transformatie. Ana is aanvankelijk een vrij passieve jonge vrouw, net zo naïef als haar kleurige pastelschilderijen. De ontdekking van haar interne chaos bedwelmt Ana, want wil ze wel weten hoe en waarom zij is zoals ze is? Bijna lethargisch ondergaat ze wat misschien wel het meest belangwekkende moment is in de geschiedenis van de vrouw. De omslag vindt plaats op een boot richting New York. Ana ontsnapt uit haar Spaanse gevangenis en gaat op zoek naar de liefde. Alleen zo kan ze een verklaring vinden voor haar bestaan.
Ana is een spreekbuis voor talloze jaren van vrouwenonderdrukking en ze leert er uiteindelijk op passende wijze mee om te gaan. De liefde en de vriendschap zijn drijfveren en Medem omcirkelt haar leven dan ook met liefhebbende mensen. Anas huisgenootje Linda is de moderne feminist: Uiteindelijk zijn alle mannen verkrachters en alle vrouwen hoeren. Justine schept orde in de chaos die Ana heet en haar heimelijke liefde Said blijkt een sleutelrol te spelen in haar lotsbestemming. Maar waar gaat het allemaal heen? De film telt af van tien tot één en dan zijn ook wij onder hypnose. In een finale vol platitudes leert Ana uiteindelijk de oorzaak van alle misstanden in de wereld, het is de macht van de blanke man! Wij hebben (letterlijk en figuurlijk) stront in onze ogen, zo blijkt tenminste uit een climax van ontlasting.
Hoe graag je het ook wilt, je kunt maar moeizaam opgaan in Medems episodische en hyperambitieuze film. De beelden zijn werkelijk fenomenaal, hij overtreft hier voorgangers als Tierra en Lucia y el Sexo, maar het verhaal gaat alle kanten op. Caótica Ana is een hele exercitie om uit te zitten, maar toch ontkom je er niet aan. Het is een waanzinnige film en Medem is een waanzinnige regisseur. Iemand met zulke oorspronkelijke ideeën kun je alleen maar het voordeel van de twijfel geven, ook al is zijn film nog zo geestelijk instabiel.
