Sinds zijn debuut uit 1984 analyseert schrijver-regisseur Manuel Poirier de breekbaarheid van mensen en hun fragiele onderlinge relaties. In films als Western en Chemins de Traverse houdt de Peruaan een vergrootglas boven het klein menselijk leed en tracht op die manier de mechanieken erachter bloot te leggen. Of hij daarin slaagt, hangt af van de individuele kijker, want maar al te vaak wordt hem verweten uitermate saaie, banale films te maken. Ook in La Maison, alweer zijn negende samenwerking met de Spaanse acteur Sergi Lopez, richt Poirier zich op een alledaags thema: het tevergeefs vasthouden aan herinneringen.
Sergi Lopez speelt de rol van Parijzenaar Malo, een vader die midden in een echtscheiding zit en op een punt in zijn leven is gekomen waarop hij vele belangrijke keuzes moet, maar niet durft te maken. Ook nu hij zijn oude leventje moet afsluiten, laat hij steeds opnieuw anderen de beslissingen voor hem nemen en komt hij er maar niet toe om een daadwerkelijke stap vooruit te zetten. Niet voor niets staat hij in de openingsscène met zijn kinderen maar te wachten en te wachten om de straat over te steken. In La Maison staat echter niet Malo, maar een huis centraal. Tijdens een autorit door het platteland zien Malo en zijn vriend Rémi een oud huis te koop staan, dat ze na inspectie allebei wel zouden willen kopen.
Rémi ziet het wel zitten om eindelijk eens een huis helemaal zelf in te richten en Malo wil met die koop eindelijk met zijn eigen leven beginnen. Als de twee voor het eerst rondsnuffelen in het huis vindt Malo een brief van een kind dat gericht is aan haar vader. De brief prikkelt hem om contact op te nemen met de eigenaresses, twee zussen die het huis tegen hun zin laten veilen om de schuld van hun overleden vader af te betalen. Samen met de jongste zus komt Malo terecht in een spiraal van herinneringen, diepe melancholie en onverwerkte kindertraumas. Met de veiling op komst, moet Malo dan toch eindelijk een volwassen keuze maken, maar of hij daartoe in staat is?
Met zijn zwijgzame, stugge houding en absoluut kleurloze leventje is Malo geen bijzonder aantrekkelijk personage geworden. Uit het leven gegrepen zou je kunnen zeggen, maar door zijn rol zo summier uit te schrijven maakt regisseur Manuel Poirier het de kijker niet gemakkelijk om zich te verplaatsen in Malos beweegredenen. Daarvoor is het thema van een huis als anker van herinneringen misschien ook te algemeen en onbeduidend. Door de personages schetsmatig neer te zetten, is er daarnaast nauwelijks sprake van overtuigende dynamiek tussen Malo en zijn omgeving. Sympathie hoeft een filmpersonage niet op te wekken, maar wel interesse, en daarin slaagt La Maison maar ternauwernood.
