Op het afgelopen AFFF (Amsterdam Fantastic Film Festival) draaide een aantal bijzonder goede horrorfilms waardoor productiejaar 2007 te boek zal komen te staan als een goed jaar voor dit genre. Het beste trio van het festival bestond uit één Franse film en twee Spaanse. Het Franse À LIntérieur was een angstaanjagende aanslag op de zintuigen en het gevoel en het Spaanse REC een les in effectiviteit. Een schande dat laatstgenoemde slechts in één bioscoop draait. Het eveneens Spaanse El Orfanato is dat lot gelukkig niet beschoren. Ook deze horrorfilm is een juweeltje, waarin voor de verandering het drama centraal staat en de horror ondersteunt.
Laura woonde ooit als klein meisje in een weeshuis en werd als enige van haar medeweesjes geadopteerd. Eenmaal volwassen en zelf adoptiemoeder van de 8-jarige Simon, koopt ze het inmiddels leegstaande weeshuis en knapt het op om er weer een weeshuis van te maken. Simón weet intussen noch dat hij geadopteerd is, noch dat hij drager is van het hiv-virus. Het arme joch is erg eenzaam in het nieuwe huis en ziet mede daardoor vele denkbeeldige vriendjes. Zijn die echter wel zo denkbeeldig? Op de open dag van het weeshuis verdwijnt Simon, na een fikse ruzie met zijn ouders nadat hij de twee grote geheimen over zichzelf heeft ontdekt.
Simón wordt nergens gevonden en als vermist opgegeven. Naarmate de maanden verstrijken wordt Laura steeds wanhopiger, zo wanhopig zelfs dat ze ervan overtuigd raakt dat contact met de doden haar misschien wel de antwoorden kan verschaffen die ze zoekt. Dit vermeende contact met de doden zorgt voor enkele ijzingwekkende scènes. Het oude landhuis druipt door stijlvol camerawerk en geluidsontwerp van de sfeer. Zon oud huis zit natuurlijk vol vreemde geluiden en gekraak, en dat wordt goed uitgebuit. Veruit de engste scène, waarin een medium contact met dode kinderen zoekt, is dankzij het geluid en de infraroodbeelden erg onthutsend.
Het mooie, heldere camerawerk en de mise-en-scène geven El Orfanato glans en klasse die in vervlogen tijden normaal waren voor films maar al decennialang eerder uitzondering dan regel zijn. Vooral de vele shots van mensen die door deurkieren en openingen kijken vallen daarbij op. Eenvoudige symboliek misschien, maar het ligt er niet dik bovenop en leidt niet af van de uitstekend uitgewerkte personages en acteerprestaties. Hoofdrolspeelster Belén Rueda draagt de film fier op haar schouders als de steeds wanhopiger en vastberaden wordende moeder. Roger Príncep is een goede kindacteur en oudgediende Geraldine Chaplin steelt enkele scènes als het oude, mysterieuze medium.
Boze tongen beweren dat de film onorigineel is en teveel wegheeft van titels als The Haunting (het origineel uit 1963), The Others enPoltergeist. Dergelijke vergelijkingen kloppen technisch gezien wel, maar zijn niet relevant. De klasse en stijl van El Orfanato staan op zich zelf en als een huis. De horrorelementen zijn zeer eng en goed geïntegreerd in het prachtige drama van een moeder op zoek naar kind. Ze versterken het drama en de karakterontwikkeling zonder te overheersen.
