In de film In the Bedroom zien we hoe een vrouw uit het raam staart naar haar man die het gras aan het maaien is. Waarom is zo'n rustig en normaal gesproken saai moment dan toch prachtig? Omdat het een echtpaar is dat geen kinderen meer kan krijgen, en hun enig kind onlangs is vermoord. Dat is drama, dat is conflict, grote spanning in de kalmte. En dan heb je films zoals Rimini die gewoon het echte leven laten zien, en menen dat dit voldoende is om beeldtijd mee te vullen.
Tijdens het grauwe laagseizoen in het Italiaanse Rimini verdient alcoholist Richie Bravo zijn geld met optredens als uitgerangeerde volkszanger voor Duitstalige toeristen, als gigolo en met de verhuur van zijn villa. Op een avond staat zijn volwassen dochter voor zijn neus die het geld eist dat haar als kind beloofd is. Hij beseft dat hij op een punt is dat hij zijn dochter eigenlijk graag in zijn leven wil, maar aangezien hij de schuld niet snel kan opboeren blijft zij wantrouwig.
En dat is zo'n beetje de hele film, het plot waarmee bijna twee uur wordt gevuld (maar het voelt als langer). De belofte van de plotbeschrijving op IMDb gaat over de eerste tien minuten van de film waarin Richie even terug in Oostenrijk is voor de begrafenis van zijn moeder. Die omschrijving wekt de indruk dat deze film gaat over je wanen in jeugdherinneringen. Nee. Totaal niet.
De tijd wordt wel opgevuld met muzikale optredens van Richie Bravo. Iedere keer staat hij weer ergens op een podium te zingen. Eerlijk is eerlijk: het zijn speciaal voor de film gemaakte (soms racistische) smartlappen die erg realistisch zijn uitgevoerd. Als marketing is maanden geleden al het 'Best of Richie Bravo'-album uitgebracht. Leuk, maar het is niet bedoeld als musical en als dit niet je muzieksmaak is werken de stuk of zes nummer die je te horen krijgt op de zenuwen.
Het personage Richie Bravo wordt uitmuntend neergezet. Je kent dit soort louche types. En je snapt ook waarom sommige mensen zich laten charmeren door dit soort types, maar evengoed weet je dat het tuig van de richel is. Dom, ordinair, onbetrouwbaar. Dit is dan de man met wie je twee uur moet doorbrengen, interesse moet hebben voor zijn leven.
Ondergaat hij een verandering? In het echte leven zijn dit soort types vrij onverbeterlijk. En Richie dus ook. Nee, hij verandert niet. Hij blijft een trieste zuiplap. Maar ach, hij snakt naar oprechte liefde, dus dat maakt hem toch menselijk. Er zullen vast kijkers zijn die het op die manier rechtvaardigen.
Het thema is niet helemaal duidelijk. Met liedjes over 'zwarte madonna' en 'Winnetou' en opmerkingen zoals "Ja, ja, Allah is groot" lijkt racisme een onderdeel te zijn. Maar de film toont heel wat gekleurde mensen die niks anders doen dan op straat zitten en doelloos voor zich uit staren. Zelfs terwijl ze letterlijk ondergesneeuwd worden. Richies dochter heeft een relatie met een getinte man, wiens entourage ook bestaat uit mensen die zitten en doelloos voor zich uit staren.
Dochterlief zelf maakt verder wel een zinnige eerste indruk. Ze wil geen praatjes, hoe hard Richie ook probeert. Ze heeft het allemaal eerder gehoord (als vierjarige, kennelijk) en wil nu gewoon haar geld. Een beetje vreemd is dat ze de flinke smak geld per se in een keer wil. De sympathie verdwijnt een beetje wanneer ze aan de andere kant van een hek gaat twerken richting haar vader. Een rare scène die uitsluitend dat ene dansmoment laat zien, met vader toekijkend op afstand.
Richie heeft zelf ook een vader, die is dement en woont in een verzorgingstehuis. Er zijn enkele aanwijzingen dat deze man een nazi was. Hij begint een nationalistisch lied te zingen en Richie overstemt hem met een van zijn eigen composities. Richies leven in Rimini wordt sowieso een paar keer onderbroken om willekeurige momenten in het tehuis te laten zien. Kan zijn dat er een thema is over jeugdsentiment, maar geen idee hoe dat past in de film.
Uiteindelijk is het een 'slice of life'-film. Als je toevallig houdt van films die niets meer doen dan het realistisch neerzetten van een moment uit iemands leven, zelfs al gebeurt er niks wat een kampvuurverhaal waardig is, dan is dit genieten geblazen. Als je vindt dat een film op z'n minst enig plot en conflict moet hebben, is Rimini een lange zit.
