Is een slechte daad te verantwoorden als het gevolg uiteindelijk goed is? Wat zijn goede intenties waard als de gevolgen slecht zijn? En wat is dan eigenlijk goed en slecht en hebben die woorden überhaupt nog wel betekenis vandaag de dag? Zulke vragen haalde Ben Affleck uit Dennis Lehanes Gone Baby Gone en op dat boek baseerde hij zijn eerste filmscript sinds Good Will Hunting dat hij tien jaar terug met Matt Damon schreef. Om zich ervan te verzekeren dat de morele ambiguïteiten en de moeilijke vragen uit het verhaal niet in een Hollywoodiaans bange moraal verloren zouden raken, besloot de acteur de film zelf te gaan regisseren. Daardoor is het een boeiende, intelligente film met neonoirtrekjes geworden in plaats van de moralistische tranentrekker die het in verkeerde handen had kunnen zijn.
Die neonoirtrekjes zijn vooral in de eerste drie kwartier van de film terug te vinden. Hierin wordt het privédetectivekoppel Patrick Kenzie en Annie Gennaro door de schoonzus van Helene McReady ingehuurd om Helenes vermiste vierjarige dochtertje op te sporen. Ze ontdekken dat Helene een drugsdealer bestolen heeft en vermoeden dat die drugsdealer iets te maken heeft met de ontvoering van het meisje. Een poging om het op een akkoordje met de dealer te gooien en het gestolen geld te ruilen voor het kind gaat verschrikkelijk mis.
Maanden later werkt Kenzie weer aan een ontvoeringszaak waarbij hij een vermist jochie moet zien te vinden en bevrijden uit de handen van een pedofiel. Hierbij neemt Patrick enkele besluiten die hem zeer zwaar vallen en stuit bovendien op een geheim waardoor hij voor nog moeilijkere beslissingen komt te staan. De vraag is niet zozeer of hij de juiste beslissingen kan nemen, maar of die er überhaupt zijn in onze moderne samenleving, in dit geval Boston.
Het is een goed idee van Ben Affleck geweest om uit het boek de morele onzekerheden, die zich voordoen in een ontwrichte wereld zonder een duidelijk aanwijsbaar goed of kwaad, te behouden. Dit houdt het verhaal en enkele plottwisten interessant, terwijl de film naast spannende scènes toch ook een paar dode momenten bevat waarop zowel plot, film en personages behoorlijk stagneren.
Affleck ontpopt zich tot een bekwaam regisseur die vooral weet hoe hij zijn uitstekende cast moet regisseren. Hij castte zijn jongere broer Casey in de hoofdrol, en die bewijst met deze rol en zijn werk in het recente The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford definitief dat hij een veel betere acteur is dan zijn oudere broer. Het zou helemaal geen slecht idee zijn als Ben zich voortaan meer op regisseren toelegt.
Casey wordt ondertussen op zijn beurt weer afgetroefd door Amy Ryan die in een bijrol als Helene McReady de show steelt. Helene is niet het slachtoffer zoals ze zichzelf in het begin neerzet, noch de asociale moeder die niks om haar kind geeft, zoals haar broer en schoonzus haar zien. Ze is iemand die, zoals iedereen in de film, door de morele modder van haar wereld probeert te waden en daar zo verward door is geraakt dat ze geen idee meer heeft wat goed of slecht is. Maar hoe onverantwoordelijk ze als moeder ook is, dat wil niet zeggen dat ze niet oprecht van haar dochter houdt. Het is dat gebrek aan moraliteit dat van Gone Baby Gone zon boeiende, intelligente thriller maakt.
