Kennelijk beviel de samenwerking tussen de Coen broertjes en de hoofdrolspelers van hun laatste 2 films (George Clooney in Oh Brother, Where Art Thou? en Billy Bob Thornton in The Man Who Wasn’t There) zo goed, dat ze opnieuw met deze acteurs wilden samenwerken. De toevoeging van Catherine-Zeta Jones aan de cast maakt dat deze film enigszins commerciëler lijkt dan al hun andere films. Die veronderstelling is juist, het is zelfs zo dat ze het verhaal niet zelf verzonnen hebben, en de studio regelmatig heeft ingegrepen tijdens het maken van deze film. Ondanks dit is de film nog altijd wel duidelijk een Coen-film, wat bijvoorbeeld tot uiting komt in het grote scala aan vreemde bijfiguren, zoals Gus ‘I’m gonna nail his ass’ Petch (Cedric The Entertainer), een privé-detective die de gewoonte heeft mensen met een videocamera te betrappen terwijl zij ontrouw zijn, en dan later met al zijn vrienden de opgenomen video’s te bekijken, Wrigley (Paul Adelstein), de assistent van Miles Massey die in zijn vrije tijd een t-shirt draagt met daarop de tekst: Objection! en emotioneel een beetje onstabiel is, Howard D. Doyle (Billy Bob Thornton), een naïeve oliemagnaat die een heel verhaal over zijn American Football tijd op de middelbare school verteld terwijl het gesprek over vertrouwen ging, Wheezy Joe (Irwin Keyes), een astmatische huurmoordenaar en natuurlijk Heinz, the Baron Krauss Von Espy, een conciërge die vrouwen aan domme, rijke mannen helpt.
Bijna al deze bijrollen worden met veel plezier compleet over de top gespeeld, wat tot een zeer amusant resultaat leidt. Wie bij vlagen ook behoorlijk over de top speelt, is George Clooney. Vooral in het begin, als we bijna alleen maar zijn net gewitte tanden in spiegels zien, wat overigens zeer komisch is. Helaas hoeft Catherine Zeta-Jones nauwelijks te acteren voor haar rol en het enige wat ze dan ook eigenlijk doet is Clooney en het publiek de hele film charmeren.
Voor de Six Feet Under-fans is het trouwens ook leuk om Richard Jenkins in een klein bijrolletje te zien.

De stijl van de Coen broertjes is ook terug te vinden in de vele krankzinnige grappen die deze komedie rijk is, maar het screwball-element van de film is soms toch ook heel duidelijk terug te vinden en overheerst eigenlijk grote stukken van de film, wat als gevolg heeft dat de film toch niet helemaal het niveau haalt wat we gewend zijn van de gebroeders Coen na films als Raising Arizona, Fargo & The Big Lebowski. Maar dit mag de pret niet drukken, want hoewel het één van de minste films van de Coens is, is het nog altijd één van de betere films van dit jaar, en al helemaal één van de beste komedies van dit jaar. Het is een film die zeker lachwekkend is, maar wel behoorlijk oppervlakkig blijft. Desondanks heb ik ervan genoten, en ik hoop dat veel mensen dat ook zullen doen.