Niet helemaal. Cold Mountain is weliswaar een conventioneel Hollywoodproduct, zeker in vergelijking met een film als Lost in Translation, maar als romantisch drama zeker geslaagd. Dat is vooral te danken aan de acteurs, met name Kidman en Law, die de juiste snaar raken als twee zeer prille geliefden, van elkaar verwijderd door de oorlog.
Jude Law speelt de arbeider Inman, die bij de eerste ontmoeting als een blok valt voor domineesdochter Ada Monroe. De verliefdheid is wederzijds, maar allebei zijn ze te onhandig en te verlegen om hun tedere gevoelens kenbaar te maken. Schutterig draaien ze om elkaar heen, tot ineens de oorlog uitbreekt en alle weerbare mannen in Cold Mountain worden ingelijfd in het Zuidelijke leger. Ze delen één kus, die hun liefde voor elkaar de komende jaren zal moeten warmhouden. Terwijl Inman de verschrikkingen van de burgeroorlog trotseert, wordt Ada op zichzelf teruggeworpen en moet ze van een dametje veranderen in een boerin. Ze wordt daarbij geholpen door Ruby, een taaie, pragmatische jonge vrouw die geen blad voor de mond neemt.
Zowel Inman als Ada wordt op de been gehouden door de gedachte dat ze elkaar weer zullen zien. Wanneer de ontberingen Ada teveel worden (mede door het tirannieke bewind van deserteurjager Teague) schrijft ze Inman een brief, waarin ze hem vraagt bij haar terug te komen. De brief komt een jaar later aan in het legerhospitaal waar een gedesillusioneerde Inman ligt te herstellen van een schotwond. Hij besluit te deserteren, al zijn hoop op Adas liefde te vestigen, en een gevaarlijke odyssee terug naar Cold Mountain te ondernemen.
De rollen in Cold Mountain zijn eigenlijk nogal stereotiep: Inman is dapper en gevoelig, Ada gevoelig en mooi. Het comic relief komt van een parmantige en ietwat grofgebekte Renée Zellweger, en van Philip Seymour Hoffman als de hedonistische dominee Veasey, die de metgezel van Inman wordt. Teague is uiteraard een boef van het zuiverste water, met een stel handlangers die je wel moet haten. En de vlekkeloze produktie zit, zoals wel vaker het geval is bij grootschalige Hollywoodfilms, de geloofwaardigheid van het geheel in de weg. Het ziet er allemaal net iets te mooi uit om waar te zijn.
Maar waar een soortgelijke film als The Last Samurai uiteindelijk tekort schoot vanwege het vlakke acteerwerk van Tom Cruise, zo wordt Cold Mountain door zijn acteurs tot boven de middelmaat uitgetild. De overkill aan talent in de cast doet zijn werk: Zellweger, Sutherland, Hoffman en Gleeson geven hun personages een onbenoembaar iets mee, waardoor typetjes veranderen in mensen van vlees en bloed. Van Nicole Kidman wisten we al dat ze meer is dan een mooi filmsterretje, maar Jude Law is een kleine openbaring in deze film. Het is zijn personage dat de grootste ontwikkeling doormaakt in dit verhaal, en we zien het allemaal terug in zijn ogen. Wanneer Inman en Ada elkaar uiteindelijk terugvinden, vallen ze elkaar niet snotterend in de armen. Er is zoveel met hen gebeurd, dat ze elkaar nauwelijks herkennen. Dat ligt niet aan zijn baard, of aan de hardheid in haar stem. Het zijn de ogen, die laten zien hoe ingrijpend ze zijn veranderd.
