Steven Spielberg is een van s werelds meest bekende en meest populaire regisseurs. Met reden: hoewel hij niet altijd even consistent is geweest, heeft hij vele malen in verscheidene genres bewezen een uiterst bekwaam regisseur te zijn. Oorlogsfilms, vrolijke avonturenfilms, sociaal geëngageerde dramas en kinderfilms, science fiction; telkens weer maakte hij kwaliteitsfilms. Zijn eerste stappen zette hij in het thrillergenre met films als Duel en Jaws, en het is dat genre waar hij nu weer naar terugkeert. Eerder deed hij dat al met Jurassic Park, een film waarin mensen in een wereld terechtkwamen waar ze geen zekerheden meer kenden, en waar het gevaar altijd en overal onverwachts kon toeslaan. Dat thema gebruikt Spielberg op een veel grotere schaal in War of the Worlds, waarin de aarde plotseling wordt aangevallen door een buitenaards ras dat zeer rigoureus te werk gaat. En wederom levert hij zeer fraai werk.
Havenarbeider Ray Ferrier is gescheiden en heeft een slechte relatie met zijn kinderen. Als zij verplicht een weekend bij hem blijven, is het dan ook niet bepaald gezellig. De ochtend nadat zij zijn aangekomen, zijn alle apparaten in de hele buurt uitgevallen. Ray loop naar buiten en is getuige van zeer merkwaardige blikseminslagen in de buurt van zijn huis. Wanneer hij met een heleboel buurtbewoners gaat kijken naar de plaats van inslag, komt uit die exacte plek een vreemde machine uit de grond zetten, die vervolgens onmiddellijk begint met het links en rechts verpulveren van mensen. Ray slaagt er ternauwernood in met zijn twee kinderen van dit levensbedreigende gevaar weg te vluchten. Door het uitvallen van alle apparaten weet niemand wat er precies aan de hand is. Maar waar ze ook heen gaan, het lijkt of de vijandige buitenaardse wezens overal zijn, en de complete verdelging van de machteloze mensheid op de agenda hebben staan.
Het is het beste om niet te veel over de buitenaardse wezens te weten, dan komen de verwondering, verwarring en vervolgens de angst van de hoofdpersonen des te beter over. Vrijwel direct zit de spanning er goed in, en eigenlijk is er pas helemaal aan het eind van de film tijd om rustig adem te halen. Vanaf het begin van de invasie is geen mens zijn leven meer zeker. En dat vertaalt zich in een voortdurende angst, temidden van de paniek en chaos die de wereld in hun greep hebben. Spielberg heeft al die gevoelens voortreffelijk op het grote scherm weten te brengen. Door goed gebruik te maken te maken van een uitstekende montage en cameravoering bouwt hij de spanning op waarna hij telkens grotere climaxen bereikt. Zo begint een scène waarin de hoofdpersonen even rustig in een kelder lijken te kunnen zitten met het tikken van wat takjes op een ruit en een opstekende wind. De stilte voor de storm. In deze stilte is de spanning eigenlijk al om te snijden, en deze wordt alleen maar opgevoerd zodra de spreekwoordelijke storm losbarst. Deze spanningsopbouw is natuurlijk ook toe te schrijven aan een prima script. Daarnaast mogen overigens de special effects er eveneens best zijn, maar in plaats van al te zeer op te vallen, staan ze volledig in dienst van het verhaal.
Cruise speelt een asociale, in zichzelf gekeerde man die zich eigenlijk niet zo verheugt op de komst van zijn kinderen. Maar zodra zij in gevaar komen, doet hij er werkelijk alles aan om hen te beschermen. Hij speelt deze rol sterk, net zoals de rest van de cast puik werk levert, waarbij Dakota Fanning een speciale vermelding verdient. Mocht de korte voice-over aan het begin en het eind bekend voorkomen, dat is de stem van Morgan Freeman.
Spielberg heeft nogal eens de neiging om zijn films aan het eind een behoorlijk sentimentele draai te geven. Dat laat hij ditmaal gelukkig voor een groot deel achterwege, maar helaas niet helemaal. De laatste scène is net niet geheel geloofwaardig. Jammer, want anders was zeker zijn nieuwe meesterwerk geweest. Pure spanning, sensatie en een fantastisch tempo maken dit wel tot de beste actiethriller sinds tijden. Zulke zuivere adrenaline opwekkende en tegelijkertijd regelmatig huiveringwekkende cinema is lange tijd niet meer op het witte doek te zien geweest.
