Bijna iedereen heeft het gevoel gekend, kent het nog steeds, of zal het gaan kennen: de maagdelijke zenuwen voor de eerste keer. Voor sommigen spelen die zenuwen een grote rol in het leven, voor anderen geldt dat een stuk minder. Andy Stitzer had er in zijn jeugd in elk geval zoveel last van, dat hij na een paar pogingen tot seks zijn inspanningen staakte. Inmiddels is hij veertig jaar oud en seks maakt niet of nauwelijks onderdeel uit van zijn leven. Totdat hij op een avond aan zijn vrienden bekent dat hij nog maagd is. Vanaf dat moment doen zij er van alles aan om hem ontmaagd te krijgen. Dit uitgangspunt had makkelijk een flauwe, grove komedie kunnen opleveren, maar de makers tonen respect en een beetje begrip voor het onderwerp. Hierdoor is deze sekskomedie volwassener dan de meeste genregenoten, op een puberale grap hier en daar na.
In eerste instantie heeft Andy helemaal geen behoefte aan de ongevraagde hulp van zijn vrienden, want hij blijft liever in zijn eigen veilige wereldje. Maar zijn weigering wordt niet geaccepteerd en hij wordt meegesleept naar clubs en zogenaamde speed dating bijeenkomsten. Andys onhandigheid, de nog veel onhandigere tips van zijn maten en de vreemde vrouwen die zijn pad kruisen staan zijn succes behoorlijk in de weg. Ondertussen wordt hij verliefd op Trish, een vrouw die tegenover zijn werk een eigen zaak heeft. Wil hij daar echt iets van maken, dan zal hij haar op een gegeven moment moeten vertellen dat hij nog maagd is, en daarvoor staat hij doodsangsten uit.
Steve Carell geeft uitstekend gestalte aan de onzekere man van veertig. Hij wekt sympathie op voor zijn personage en maakt het makkelijk om met Andy mee te leven. Dit komt onder andere doordat hij zijn rol serieus neemt temidden van alle kolder om hem heen. Overigens wil dat niet zeggen dat hij zelf niet grappig is; sterker nog, zijn serieuze houding levert soms juist hilariteit op. Zo wordt een scène in een dokterspraktijk erg leuk doordat hij tijdens een seksuele voorlichtingssessie voor tieners de meeste serieuze vragen stelt. Voor Carell is dit duidelijk een vooruitgang in zijn carrière, niet alleen omdat hij voor het eerst de hoofdrol speelt, maar ook omdat er uit deze rol meer te halen valt dan uit zijn karikaturale typetjes uit bijvoorbeeld Bruce Almighty, Anchorman en het televisieprogramma The Daily Show.
De film zit boordevol grappen en grollen van uiteenlopend niveau. Sommige geintjes slaan de plank volledig mis, maar daar zijn er niet zoveel van. Over het algemeen is de humor in The 40 Year Old Virgin zeer geslaagd. Zelfs een platte scène waarin Andys borsthaar wordt verwijderd, is amusant door de onverwachte reacties. Sommige clichés van de romantische komedie passeren aan het eind helaas nog even de revue, maar door de chemie tussen Keener en Carell en de sympathie die hun personages opwekken stoort dat nauwelijks.
Uiteindelijk is The 40 Year Old Virgin geen erg hoogstaande of diepgaande komedie, maar wel een verdomd leuke. Daarnaast is de romance aangenaam en lieflijk, en niet eens zo onwaarschijnlijk als gebruikelijk in dit genre. Het hoogtepunt van de film en meteen ook de beste grap is het uitzinnige, verrassende einde, waarmee de film op een hoge noot wordt afgesloten.
