Heksen hebben helemaal geen zwarte gewaden aan of zwarte punthoeden op. Het zijn geen lelijke krassende ouwe vrouwen met een kromme neus, een dikke wrat op de kin en rattennesten in het haar. Dat is een hardnekkig misverstand. Heksen zijn eigenlijk heel normale, onopvallende wezens en ze zien eruit zoals jij en ik. Eigenlijk wisten we dat al sinds 1964, toen de serie Bewitched op TV was: een comedy over een heel normaal uitziende heks die getrouwd was met een normale sterveling. In Nora Ephrons gelijknamige film wordt deze serie nieuw leven in geblazen met Nicole Kidman als heks Samantha. Net als Elizabeth Montgomery in de originele serie, kan Kidman ook heel leuk met haar neusje wiebelen om de toverspreuken kracht bij te zetten maar ondanks dat blijft het toch een beetje een matte en tamelijk overbodige film die nimmer het succes zal krijgen dat de serie uit 1964 wel had.
Om zijn in het slop geraakte carrière weer op de rails te krijgen besluit Jack Wyatt, een zelfingenomen en matig acteur met een ego ter grootte van een autobus, de rol van Darren Stephens op zich te nemen in een remake van de klassieke tv-serie Bewitched. Door Jacks toedoen wordt de volslagen onbekende Isabel Bigelow van de straat geplukt om de heksenrol te vertolken, want egotripper Jack heeft liever niet dat een bekende actrice met hem wedijvert om de gunst van het publiek. Maar wat Jack niet weet is dat Isabel een echte heks is die genoeg heeft van het heksenbestaan en eigelijk niets liever wil dan leven als een sterveling. Dus zonder magie maar met een huisje, autootje, baan en een man die om haar geeft. De naïeve Isabel denkt in Jack zon man gevonden te hebben, maar als ze er achter komt dat Jack eigenlijk een grote egoïst is en helemaal niet zon ideale man voor haar, komt haar heksenkracht goed van pas. Hoewel ze het toveren zoveel mogelijk wilde vermijden moet ze toch regelmatig met haar neusje wiebelen (en dat ziet er zó schattig uit) om alles alsnog in goede banen te leiden.
Nora Ephron heeft een aardige staat van dienst wat romantische komedies betreft. In 1989 was ze verantwoordelijk voor het script van de klassieker When Harry Met Sally. Naast het schrijven heeft ze ook al verschillende malen de regie op zich genomen, onder andere voor films als Sleepless In Seattle en Youve Got Mail. Bewitched is eigenlijk van het zelfde laken een pak maar legt het toch af tegen de drie eerder genoemde films. Het scenario is gewoon te onnozel en de buitenissige personages zijn te vlak waardoor ze je minder aanspreken. De eerste helft van de film is nog best leuk als Isabel zich allerlei menselijke dingen probeert eigen te maken zoals boodschappen doen, de TV aansluiten, popcorn maken en lekker klessebessen met de buurvrouw. Maar in de tweede helft gaat de lol er wel een beetje van af en kabbelt het verhaaltje zonder al te veel omwegen naar het onvermijdelijke happy end.
Kidmans acteerwerk is niet echt super te noemen, maar ze verdient krediet voor de innemende manier waarop ze haar personage gestalte geeft. Ferrel daarentegen kan veel minder overtuigen hoewel hij eigenlijk precies doet wat er van hem verwacht wordt. Verder kun je je afvragen wat Michael Caine te zoeken heeft in dit matige stukje celluloid, maar de middelmatigheid van de film heeft geen weerslag op zijn vertolking, wat bij zijn optreden in Miss Congeniality ook al het geval was. De ongerechtigheden van de film bevlekken zijn jasje niet, maar glijden van hem af als waterdruppels van een eend. Hij zou bij wijze van spreke een bijrol kunnen spelen in American Pie 5 en er nog een oscar voor incasseren ook.
Bewitched mag dan een matige film zijn, toch heeft het ook zn goede kanten. De muziek is best aangenaam gekozen: met wat populaire nummers van onder andere Talking Heads en R.E.M. (maar ook Sinatra's Witchcraft mag natuurlijk niet ontbreken) krijgt de film toch net even wat meer schwung. Het grootste pluspunt is het bijzonder charmante spel van Kidman waardoor de film eigenlijk best te genieten is. En oh ja, had ik al gezegd dat ze zo leuk met haar neusje wiebelt?
