Het Schnitzelparadijs is de bioscopen nog niet uit of de volgende film van Martin Koolhoven komt alweer uit: Knetter. De twee films konden haast niet méér van elkaar verschillen, en dat is typerend voor Koolhoven, één van de ondertekenaars van het Manifest voor de Verbeelding. Na onder andere een boekverfilming (De Grot), een acteursdrama (Het Zuiden) en een surreële komische thriller (AmnesiA) waagt hij zich nu aan de kinderfilm.
Een opvallende keuze, aangezien je er een groot deel van je publiek mee uitsluit. Actieliefhebbers kijken wel eens een romcom en musicalnichten willen af en toe best een thriller een kans geven, maar er zijn bar weinig kinderloze volwassenen die een bioscoopkaartje kopen voor Minoes of de nieuwe Disney. Het overgrote deel van de grotere regisseurs heeft zich dan ook nooit aan het genre gewaagd. Hitchcock, Kubrick, Tarkovsky, de Coens; geen van allen maakte ooit een leuke familiefilm. Toch lijkt er de laatste tijd iets van een kentering op komst te zijn. Pixar en Dreamworks proberen allebei zoveel mogelijk elementen die ook, of zelfs vooral, op volwassenen gericht zijn in hun films te stoppen, en zowel Polanski als Wes Anderson zullen ons binnenkort verblijden met een kinderfilm.
Het genre leent zich dan ook uitstekend om maatschappelijke problemen eens in een ander licht te bekijken. Door de wereld van kinderlijke naïviteit te laten botsen met een boos element uit de toch al boze wereld der volwassenen creëer je in één klap drama, diepgang en wat humor. In Knetter doet de moeder van de negenjarige Bonnie soms een beetje raar. Bonnie vindt het niet zo erg, zolang het maar leuk raar is. Af en toe is moeder Lis heel erg vrolijk en actief, dan weer ligt ze dagenlang nukkig op bed. Ze is manisch depressief, of, zoals Bonnie het omschrijft: helemaal knetter. Gelukkig woont ook oma in hun huis. Zij zorgt voor Bonnie als Lis het allemaal niet meer aankan en brengt de broodnodige rust in het gezin. Tot ze overlijdt. De kinderbescherming staat al snel op de stoep en Bonnie moet een list verzinnen om bij haar moeder te mogen blijven.
Behoorlijk zware kost, maar doordat alles uit de ogen van Bonnie wordt bekeken blijft de toon van de film licht. Er wordt gefocust op Bonnies dagelijkse beslommeringen; de avonturen die ze met haar vriendje Koos beleeft, de hulp die ze krijgt van haar leraar en haar pogingen mams aan een leuke vent te koppelen, een heerlijke klootzakkenrol van Daan Schuurmans. Toch blijft de film prima balanceren tussen humor en tragiek, vooral door de uitstekende prestatie van de toch al zo uitstekende Carice van Houten. Pas helemaal aan het einde raakt de film uit balans en worden alle realistische elementen gedumpt voor een sprookjeseinde. Knetter haalt het daardoor niet bij iets als De Tasjesdief, dat met een wat serieuzere en consistentere toon makkelijker volwassenen aanspreekt. Toch is het een verdomd leuke, vlotte en energieke film met goed acteerwerk en een prima plot, dat pas helemaal aan het einde wat inzakt. Knetter verdient het gewoonweg om gezien te worden, en niet alleen door kinderen.
