Religieus fanatisme, opbloeiende seksualiteit en het leven in een hotel in Argentinië; Dat vermengt regisseuse Lucrecia Martel allemaal in haar tweede speelfilm. Met haar eerste, La Ciénaga, won ze de prijs voor het beste debuut op het filmfestival van Berlijn en op het Sundance festival kreeg ze de Sundance/NHK International Filmmakers Award voor haar script. Daarvoor regisseerde ze televisiedocumentaires, een kinderprogramma en korte films. Met La Niña Santa vertelt ze het verhaal van een zestienjarig meisje dat haar roeping gevonden denkt te hebben en daardoor geobsedeerd raakt.
Dat zestienjarige meisje heet Amalia en zij woont in het hotel dat haar moeder Helena runt samen met haar oom Freddy. De enige educatie die ze schijnt te krijgen is een bijbelklasje waar over de roeping van God wordt gediscussieerd, en over de manier waarop die onderscheiden moet worden van de verleiding van de Duivel. Ze ontmoet in het klasje haar schijnbaar enige vriendin, Josefína, wier religieuze fanatisme zich uit in het feit dat zij geen gemeenschap voor het huwelijk wil hebben met haar vriendje. Met anale seks heeft ze echter geen enkel probleem. Ondertussen vindt in het hotel een doktersconferentie plaats. Een van de aanwezige dokters, genaamd Jano, kan het erg goed vinden met Helena.
Elke dag verzamelen veel mensen zich voor de etalageruit van een winkel waar een man optreedt met een theremin (een elektronisch muziekinstrument dat zonder aanraking bespeeld kan worden door de geproduceerde geluidsgolven met de handen te manipuleren). Amalia bevindt zich in deze massa als zij op een middag een man tegen zich voelt aanrijden. Later blijkt dat dr. Jano te zijn en ze raakt door hem geobsedeerd. Ze ziet het als haar roeping om hem van zijn zondige gedrag te ontdoen. Ze bespiedt hem in het hotel en benadert hem steeds vaker. Uiteindelijk heeft dit dramatische gevolgen.
Het is moeilijk om betrokken te raken bij dit merkwaardige verhaal. Dit komt deels door de curieuze keuzes die sommige personages maken, en deels door de onpersoonlijke manier van filmen. Vaak wordt er afstand tussen kijker en karakter gecreëerd door de gezichten niet direct van voren te filmen. In sommige scènes blijven de hoofden helemaal buiten beeld, en is alleen het middelste gedeelte van de lichamen te zien. Door dit soort stijlmiddelen wordt het de kijker moeilijk gemaakt om zich ook maar een beetje te kunnen identificeren met de hoofdpersoon. Hierdoor hebben de scènes die het dramatische hoogtepunt moeten vormen, nauwelijks impact.
Het ontbreekt La Niña Santa aan echte emotie en diepgang. Alleen het personage van de moeder is goed uitgewerkt. Zij heeft twijfels over de manier waarop ze om moet gaan met het nieuws dat haar ex een tweeling verwacht en ze heeft ook nog gevoelens voor dr. Jano, waar ze niet veel mee kan omdat hij getrouwd is. Amalia zelf is bevreemdend en ongeloofwaardig, en actrice Maria Alché ontstijgt het script niet. Uiteindelijk slaagt de film er niet in om met al dat drama ook maar enigszins te roeren.
