Meer dan tien jaar geleden kwam Tony Scott voor het eerst in contact met Domino Harvey. Scott had gelezen over de dochter van de gerespecteerde acteur Lawrence Harvey (The Manchurian Candidate) en haar opmerkelijke carrièrekeuze. Hoewel ze een luxe leventje als model had kunnen leiden, koos ze voor een gevaarlijke loopbaan als premiejager. Scott nodigde haar uit en ze bespraken een eventuele verfilming van haar levensverhaal. Door de jaren heen werd Domino een soort surrogaatdochter voor Scott. Hij probeerde zich over haar te ontfermen en haar te waarschuwen voor haar roekeloze en destructieve levensstijl. "Je bent gek, zei hij haar keer op keer, vandaag of morgen trap je een deur teveel in. Maar Domino was gelukkig in het ruige premiejagerwereldje en verslaafd aan de adrenalinerush die haar gevaarlijke werk zo vaak met zich mee bracht. Niemand had dat uit haar hoofd kunnen praten. Op 27 juni 2005 werd Domino op 35-jarige leeftijd dood aangetroffen in haar bad, overleden aan een overdosis pijnstillers.
Based on a true story sort of Met deze woorden begint de film en ze dekken de lading goed. We zien Domino de rijkdom de rug toekeren en zich aansluiten bij Ed Mosbey (mooie rol van Mickey Rourke) en Choco: twee ruige gasten met een kofferbak vol wapentuig, die zeer bedreven zijn in het opsporen van voortvluchtige criminelen. Met zn drieën worden ze een berucht en succesvol team. Ze krijgen zelfs hun eigen realityshow genaamd The Bounty Squad, gepresenteerd door Brian Austin Green en Ian Ziering (twee Beverly Hills 90210-sterren, die hier zichzelf spelen), en worden daarom op de voet gevolgd door tv-producer Mark Heiss en zijn crew. Op een kwade dag krijgen ze van hun opdrachtgever Claremont Williams de taak om de daders van een geldoverval én de buit van tien miljoen dollar op te sporen. Deze klus loopt echter vreselijk uit de hand dat ze daarbij op hun vingers gekeken worden door een cameraploeg maakt alles alleen maar erger.
Domino vertelt geen beschouwend en realistisch levensverhaal. Okay, het is inderdaad gebaseerd op het leven van de echte Domino, maar verder is het voornamelijk een spannende en actievolle misdaadfilm die goed te vergelijken is met Scotts True Romance, inclusief de heerlijke zwarte humor. Als kijker moet je ook niet de fout maken de film te serieus te nemen, want dat doet de film zelf ook niet. Zo weet Domino bijvoorbeeld een bloedige shootout te voorkomen door voor te stellen om een lapdance uit te voeren (??) en overleven ze een gigantisch ongeluk met hun camper zonder een centje pijn (??). Verder is Domino natuurlijk een keiharde chick die er niet voor terugdeinst iemands neus te breken en alleen een traantje moet laten wanneer haar goudvis overleden is.
Ondanks de nodige clichématige onnozelheden valt er genoeg te lachen (lees: cynisch grijnzen). Sowieso is de rol van Christopher Walken, als een gladde tv-producer die al dat geweld eigenlijk wel prachtig vindt, al erg leuk en verder leren we dat een simpele communicatiestoring je makkelijk een arm kan kosten. De film bevat overigens een heel aantal bekende gezichten in kleine rolletjes, waaronder Tom Waits als profetische doler en Lucy Liu als FBI-ondervraagster met een puntenslijp-fixatie. De echte Domino zien we overigens ook nog heel even aan het einde van de film.
Het is duidelijk te zien dat het regisseurschap van Scott zijn wortels in de reclamewereld heeft. Zijn filmstijl houdt onder meer in: zoveel mogelijk vertellen in zo weinig mogelijk tijd. Deze commercialstijl komt in Domino nadrukkelijk naar voren. Met een bijzonder beweeglijke camera en een erg flitsende en creatieve montage in videoclipstijl, wordt er een serieuze aanval op je visuele zintuigen gepleegd. Daarbij zien de beelden er lekker rauw en korrelig uit met superverzadigde kleuren en is het geheel voorzien van een megavette soundtrack. De lawine aan beeld en geluid klinkt en ziet er gelikt uit, maar biedt de kijker geen enkel rustpuntje en dat heeft als groot nadeel dat het wel erg veel van je uithoudingsvermogen vergt. Nog een nadeel is dat door de flitsende stijl het extra lastig wordt om het behoorlijk gecompliceerde verhaal van de hand van Donnie Darko-schrijver/regisseur Richard Kelly goed te volgen. De fragmentarische vertelstijl en de flashbacks maken het er in die zin ook al niet gemakkelijker op. Het mag duidelijk zijn dat door al dat visuele geweld vele andere aspecten lichtelijk zijn ondergesneeuwd, waaronder het acteerwerk (dat zal best goed zijn maar je ziet er zo weinig van), de geloofwaardigheid en de emotionele betrokkenheid bij de personages (die is er niet). Scott is duidelijk niet voor het grote drama gegaan maar heeft vorm boven inhoud gesteld en daar is eigenlijk niks mis mee. Indrukwekkend dus, maar ook zeer vermoeiend...
