Wat maakt een zwarte komedie? Zijn het wrange grapjes? Humor op het randje? Pijnlijk leuke situaties? Duidelijk is in elk geval wat het niet is: een vrolijk voortkabbelende komedie injecteren met bizarre moorden. Moord maakt een komedie namelijk niet meteen zwart. Daar is inbedding in de rest van de film voor nodig. Keeping Mum is een goed voorbeeld van een zwarte komedie die niet werkt. De film begint bescheiden en lichtvoetig, maar als halverwege een moordende oppas ten tonele verschijnt, gaat het mis. Alsof een druppeltje rood een hele pot witte verf verpest. Het nieuwe element is zo volkomen anders van toon dan de rest van de film, dat het wringt en zelfs ongepast lijkt. Erger nog: het moorddadige element is simpelweg niet grappig. En dat is tamelijk funest voor een komedie.
Aan de setting kan het in elk geval niet liggen. We worden meegenomen naar een popperig dorpje op het Britse platteland, Little Wallop, waar iedereen elkaar kent en het leven gemoedelijk en rustig is. Voor domineesvrouw Gloria misschien iets té rustig. Het vuur is verdwenen uit haar huwelijk en ze hunkert naar een goeie beurt van haar man. De dominee (een opvallend ingetogen Rowan Atkinson) heeft het echter te druk met de voorbereidingen van een belangrijke religieuze conventie en is blind voor de verleidingen van zijn eega. Uit pure frustratie begint Gloria een affaire met golfleraar en ultra-Amerikaan Lance (Patrick Swayze, die hier net als in Donnie Darko een op zijn zachtst gezegd curieuze rol voor zijn rekening neemt). Zie hier de sappige ingrediënten voor een heerlijke, oer-Britse komedie. Maar halverwege de film verschijnt daar Grace, de bejaarde nanny. Na vele tientallen jaren vast te hebben gezeten voor de moord op haar man en zijn maîtresse, is Grace weer op vrije voeten. Ze gaat meteen op zoek naar een nieuwe baan. Haar eerste werkgever? Een zekere domineesfamilie uit Little Wallop, die geen benul heeft van Graces duistere verleden. In eerste instantie lijkt Grace een reddende engel. Ze helpt de dominee met zijn preken, maakt een keukenprinses van de nymfomane dochter des huizes en zorgt ervoor dat zoonlief niet meer gepest wordt. Maar als Grace erachter komt dat Gloria er een buitenechtelijke relatie op nahoudt, spelen de moordneigingen weer op.
Niets ten nadele van de prima Maggie Smith, maar het dood en verderf zaaiende karakter van Grace wringt met de rest van de film. Natuurlijk: we moeten de boel niet serieus nemen. We hebben hier immers te maken met een komedie. Maar een komedie moet wel werken. En geforceerd zwarte elementen in een verder lichte komedie stoppen, dat werkt gewoon niet.
Keeping Mum heeft ook nog eens te lijden onder een aantal kleine, maar hinderlijke plotholes hoe komt het dat de vermoorde mensen niet worden gemist, en dat er geen lichtje gaat branden bij de dorpsgenoten als Lances auto dagenlang voor het huis van de familie staat? en vreemde wendingen in het gedrag van personages. De manier waarop Gloria bijvoorbeeld reageert als ze erachter komt wie ze werkelijk in huis heeft gehaald, overtuigt allerminst.
Dat Keeping Mum uiteindelijk nog best om uit te houden is, hebben we vooral te danken aan de cast. Scott en Atkinson spelen beiden ontspannen en natuurlijk. Zij zijn het die vooral in de eerste helft van de film zorgen voor heerlijk komische situaties. Wie zijn dan wél verantwoordelijk voor het verprutsen van een in beginsel prima film? De scriptschrijvers. Maar heel verwonderlijk is dit niet, als je beseft dat het vorige project van de beide heren White Noise was, een van de grootste cinematografische flaters van het afgelopen jaar.
