Je daalt af in een diepe, onbekende grot. Hoe verder je komt, hoe nauwer de gangen worden. Het is warm, de lucht is dik van het verstikkende, fijne stof, maar je klimt verder. Wanneer je op je buik door een heel smalle gang kruipt, kom je ineens klem te zitten. Je kunt niet voor- of achteruit. Honderden meters gesteente boven je. Je raakt bijna in paniek, maar je weet je uiteindelijk los te wrikken. Net op tijd, want de gang stort achter je in. Er is geen weg meer terug. Duisternis omarmt je. Je zit opgesloten, diep in de ingewanden van de aarde, waar niemand ooit komt. Helemaal alleen. Tenminste, dat dacht je. Want dan ontdek je dat de grotten bevolkt worden door een hoogst onaangenaam volkje, dat het vooral op jouw ingewanden heeft voorzien...
Zo ongeveer begint de Britse horrorfilm The Descent. Wat voor een groep jonge vrouwen een gezellige klimpartij had moeten worden, verwordt tot een afdaling in complete waanzin, met een hoop bloedvergieten en nagelbijtende spanning. The Descent is claustrofobie vastgelegd op film; beklemmend en verstikkend totdat je er gek van wordt. Met de hopeloos dwalende vrouwen wens je maar één ding: het bevrijdende, koele daglicht ooit weer te mogen aanschouwen. Aan de weg terug naar de oppervlakte lijkt echter geen einde te komen...
Het gedonder begint wanneer zes jonge vrouwen besluiten om in de uitgestrekte bossen van de Verenigde Staten in een nog niet eerder geëxploreerde grot af te dalen. In het begin zijn ze nog onder de indruk van de schoonheid van de ondergrondse ruimtes, maar al snel slaat deze bewondering om in gevoel dat er iets niet pluis is. Toch klauteren de vrouwen stug door, zich niets aantrekkend van de steeds nauwer wordende gangen. Dan stort ineens de enige weg terug in. Ze zitten opgesloten. De enige mogelijkheid is nu om door te klimmen, in de hoop dat er nog een andere uitgang is.
Dit is het moment waarop de geluiden beginnen. Eerst ver weg, maar steeds dichterbij zijn regelmatig onbeschrijfelijke, onmenselijke geluiden hoorbaar. Het lijkt erop dat de vrouwen niet alleen zijn in de grot. Dan flitst een schim door de lichtbundel van de lantaarn. Ze zijn gekomen, de bloeddorstige wezens uit de diepte. Het kat-en-muis-spel kan beginnen.
Op het eerste gezicht lijkt dit een tamelijk afgezaagd verhaaltje en zou je The Descent kunnen afdoen als een doorsnee slasher, ware het niet dat we hier te maken hebben met een van de spannendste en best gemaakte horrorfilms van de afgelopen jaren. Niet alleen ontstijgen de personages de karikaturen van de gemiddelde horrorfilm, maar ook de onderlinge relaties tussen de vrouwen zijn boeiend en zelfs essentieel voor het verhaal. Het is verfrissend om geen film vol scream-queens te hebben, maar zes vrouwen van vlees en (heel veel) bloed, die duidelijk hun mannetje kunnen staan.
De hoofdrol is echter weggelegd voor de art-direction. Zelden is in een horror zo doeltreffend gebruik gemaakt van licht, geluid en decor. Door vooral de daadwerkelijke lichtbronnen in de grot te gebruiken, zoals lichttoortsen, infrarood cameras en lantaarns, blijft veel van wat zich afspeelt verborgen in het duister. We zien slechts flitsen, en dan vaak in een ijselijk groene of rode gloed. De sounddesign is uiterst effectief. Gedempte geluiden, de korte galm op de stemmen en kortademigheid maken dat je je werkelijk in een beklemmend kleine ruimte waant. ~
Dit alles wordt ondersteund door een werkelijk duivelse soundtrack, die vaak verraderlijk op de achtergrond is, maar op sommige momenten vanuit het donker naar voren springt en een orkestrale mokerslag uitdeelt die je volkomen in shock achterlaat.
Goed, er valt natuurlijk altijd wel wat te zeuren. Ook The Descent is niet zonder schoonheidfoutjes. Zo zijn de makers nogal scheutig met schrikeffecten. Vooral tegen het einde van de film hadden er best een paar minder gekund. En de spanning vervliegt gedeeltelijk zodra de bloeddorstige wezens uit de donkerte kruipen en vol in beeld verschijnen. Monsters die je niet kunt zien maar er wel zijn, zijn een stuk enger dan monsters die je wél kunt zien dat is een les die filmmakers nu eindelijk eens in hun oren moeten knopen. Maar deze minpuntjes kunnen niet voorkomen dat The Descent menig bioscoopbezoeker slapeloze nachten zal bezorgen. Je zult de duisternis menigmaal vervloeken en wensen dat je niet met de vrouwen was meegegaan de zwarte diepten in.
