Deze one-joke movie gaat in zijn geheel over de 'Aristocrats joke', die zelden voor publiek wordt verteld, maar vooral wordt gebruikt als warming-up voor komieken zelf. De grap: een man komt bij een castingbureau, en zegt dat hij een variété-nummer heeft met z'n vrouw, twee kinderen en hun hond (It's a family act). De casting-agent vraagt wat voor act dat is, en de man vertelt hoe ze op het podium seks met elkaar en met de hond hebben, hoe ze alles onderschijten en weer opvreten enzovoorts. De man van het castingbureau vraagt vervolgens hoe ze hun act noemen, en dan antwoordt hij: "The Aristocrats!" Het contrast tussen de obsceniteiten en het nette, brave woord 'aristocraten' is de clou, maar het gaat natuurlijk om het zo smakelijk mogelijk opdienen van alle vunzigheid.
De kracht van de 'Aristocrats joke' is dat iedere komiek er zoveel ranzigheid in kan stoppen als hij of zij zelf wil. Je hoeft alleen de punchline te onthouden, en iedereen kan helemaal losgaan met zoveel ranzigheid als 'ie wil. Het is poep-en-pies humor, en dat is wat het is. In The Aristocrats wordt aan tientallen komieken voor de camera gevraagd naar hun versie en hun ervaringen met deze mop, en dat levert soms erg vermakelijke invullingen van de obsceniteiten op, maar regisseur Provenza had kunnen weten dat het nooit genoeg materiaal is om er een hele film interessant mee te houden. Zeker omdat de grap vooral door komieken en voor komieken wordt gebruikt, roept de hele film een soort navelstaarderig kijk-ons-eens-grappig-doen gevoel op.
Gelukkig valt er nog best veel te lachen: zo is het hilarisch als Kevin Pollak (The Usual Suspects) een imitatie doet van hoe Christopher Walken de 'Aristocrats joke' zou vertellen. Ook zijn de reacties van Billy Connolly, Gilbert Gottlieb en Sarah Silverman erg grappig en komt er een vermakelijke mime- en buikspreekversie langs. Helaas is het vaker vooral flauw, met als dieptepunt twee komieken die hun ranzige versie aan hun baby voordragen. De meeste komieken zijn thuis of vlak voor een optreden gefilmd, en vaak horen we de crew hard meelachen.
De regisseur was overduidelijk meer bezig met kwantiteit dan kwaliteit door The Aristocrats overvol te proppen. Als we aan het einde van de aftiteling lezen dat "no animals were fucked during the making of the movie" maakt dit zelfs geen flauw lachje meer los. Overdaad, overdaad en nog meer overdaad: dat is de nekslag voor dit regiedebuut van komiek Paul Provenza. Voor mensen die erg bekend zijn met de komieken valt er ongetwijfeld meer te lachen dan voor anderen. Het zou een fantastisch item voor Saturday Night Live zijn, maar aangezien de grap zelf snel is uitgewerkt, blijft alleen de interpretatie van de verschillende stand-uppers nog over. En die is dus soms leuk, maar helaas te vaak flauw.
