Uit schijnbaar willekeurige gebeurtenissen kunnen logische patronen naar voren komen. Zo wordt de chaostheorie, waarnaar de titel van Chaos verwijst, in de film in één zin samengevat. Deze theorie is in al zijn complexiteit in alle aspecten van het verhaal terug te zien. Althans, dat pretenderen de makers. Voor de meeste mensen, waaronder deze recensent, is dit niet te achterhalen, aangezien zij niet bekend zijn met die volledige complexiteit van de chaostheorie, of deze simpelweg niet kunnen bevatten. Hierdoor komt die chaostheorie eerder over als een nieuw jasje om het zeer oude lijf van de politiethriller met actie en de nodige clichés.
De chaos laat zich gelden in een verhaal vol plotwendingen en verrassingen, die direct na afloop nog vrij logisch in elkaar lijken te zitten, conform de eerdergenoemde samenvatting van de chaostheorie. Maar na enige beschouwing achteraf blijkt al gauw dat er toch aardig wat gaten in de plot zitten, waardoor het verhaal niet echt geloofwaardig meer is. Tijdens het kijken van de film hindert dit nauwelijks. De plotholes worden verhuld door een straf tempo en vele schijnbaar ingenieuze gedachtegangen. Maar ondanks al die verrassingen en wendingen die naar het einde toe bijna over elkaar heen vallen, is de film redelijk voorspelbaar en bouwt hij veel op andere politieactiethrillers. Zo doen sommige ondervragingsscènes direct terugdenken aan Dirty Harry, en tegelijkertijd aan een dozijn gelijksoortige films.
Chaos opent met een bankoverval die al snel muteert tot een gijzeling. Gijzelnemer Lorenz wil vervolgens slechts met één man onderhandelen: de geschorste rechercheur Quentin Conners. Zijn baas trommelt hem op en wijst groentje Shane Dekkers aan als zijn partner, zodat die de oncontroleerbare Conners in de gaten kan houden. In plaats daarvan neemt Shane gaandeweg de film steeds meer de harde en snelle methodes van zijn nieuwe partner over, omdat Lorenz de politie telkens weer een stap voor is en hij steeds ongrijpbaarder lijkt te worden.
Het is fijn om Wesley Snipes weer eens in een bioscoopfilm te zien, waarin hij bewijst dat hij niet voor niets ooit een ster was. Zijn charismatische voorkomen en manier van acteren zijn de afgelopen jaren verspild aan titels die slechts direct op video werden uitgebracht; hopelijk betekent dit een keerpunt. Jason Statham doet qua uitstraling niet voor Snipes onder, en zijn hese manier van praten past goed bij zijn personage. Ryan Phillippe is goed gecast als de jonge, onervaren politieagent, zoals hij dat ook al was in Crash. Hij zou met dit soort rollen zijn niet echt geslaagde carrière weer op de rails kunnen krijgen.
Deze drie hoofdrolspelers dragen en maken de film, die verder niet zo heel bijzonder is. De voorspelbaarheid wordt af en toe afgewisseld met onvoorspelbaarheid, maar echt origineel is het allemaal niet. De actiescènes zijn ook niet bepaald spectaculair; ze kunnen er mee door en dat is het dan ook wel. Dat is natuurlijk te wijten aan het lage budget van de film en valt de makers niet echt kwalijk te nemen, maar de film wordt er daardoor niet beter op. Een vermakelijk niemendalletje dat uiteindelijk, als de rookgordijnen zijn opgetrokken, niet zo heel veel voorstelt.
