Verkleed als baby wordt lilliputter Calvin in een hondenmand voor de deur van een huis gezet. Even daarvoor heeft hij met zijn domme partner een grote diamant gestolen, die in de daarop volgende achtervolging in een damestas belandde. Door zich voor te doen als vondeling hoopt Calvin de steen weer te pakken te kunnen krijgen. Nog voor de bewoners de deur open hebben gedaan, komt er een hond aangelopen die hem, jawel, recht in zijn mond plast.
Bekendheid en waardering kreeg regisseur, schrijver en acteur Keenen Ivory Wayans vooral met zijn televisieshow In Living Color begin jaren negentig. Enkele compleet geflopte films later won Wayans toen toch nog de jackpot met de enorm populaire Scary Movie, die nog steeds geldt als de meest succesvolle speelfilm aller tijden die door een Afro-Amerikaan werd geregisseerd. Zowel in de eerste twee delen van die horrorparodies als in zijn vorige hit White Chicks speelden zijn broertjes Marlon en Shawn een hoofdrol. Nu schreven ze gedrieën het script voor Little Man, en het is te hopen dat ze dat niet nog eens doen.
Komisch talent hebben de gebroeders Wayans en de overige castleden namelijk zeer beslist, maar het probleem zit vooral in het script dat bestaat uit niets meer dan een aaneenschakeling van slappe grappen die je van honderd meter afstand aan ziet komen. Zoals ze eerder lieten zien in White Chicks hangen de gebroeders Wayans ook hier hun poep- en piesgrappen op aan een wel erg slappe plot. Het verhaal van een diamantroof en de pogingen om de diamant terug te krijgen is zo onnozel dat het vreemd is dat ze nog zoveel tijd kwijt zijn met het in stand houden ervan terwijl er toch niemand geïnteresseerd in zal zijn.
De bijrollen worden prima ingevuld door onder andere Chazz Palminteri, maar de acteurs verdoen hun tijd in zijlijntjes die de vaart er compleet uithalen. En dan zijn de grappen op een enkele uitzondering na gewoon veel te flauw. Het is niet scherp of prettig parodiërend en er worden gewoon scheten in bad gelaten, alsof dat nog grappig kan zijn. Nog smakelozer is de scène waarin de vrouw des huizes baby Calvin in bed legt, en hij keer op keer haar hoofd richting zijn kruis drukt. Uiteraard worden ook aan borstvoeding en vieze luiers een flink aantal grappen gewijd. Technisch valt er tenslotte ook nog wel wat op af te dingen, want de manier waarop het hoofd van acteur Marlon Wayans op het kleine lichaam is gezet, is verre van perfect. Flauw en zwak.
