M. Night Shyamalan brak als regisseur én scriptschrijver internationaal door met The Sixth Sense, een horrorfilm over communicatie met dode mensen. De film werd wereldwijd geprezen en Shyamalan werd zelfs voor twee oscars genomineerd. Na de stripheldenfilm Unbreakable kwam hij met twee films op de proppen die mensen opnieuw de stuipen op het lijf joegen, maar met minder succes dan bij zijn doorbraak. The Village werd zeer slecht ontvangen en zijn behoefte om telkens af te sluiten met een plotwending die alles in een nieuw perspectief plaatst, deed zijn populariteit kelderen. Shyamalans nieuwste geesteskind, Lady In The Water, een film die hij voor zijn dochters maakte, lijkt die dalende lijn voort te zetten.
Disney, dat zijn laatste vier films had bekostigd, trok zich terug nadat het Shyamalans script onder ogen kreeg. Uiteindelijk zag Warner Brothers er wel geld in en de film ging alsnog in productie. Inmiddels is na anderhalve maand de kostprijs nog steeds niet terugverdiend en is de film nog slechter ontvangen dan al het eerdere werk van de schrijver-regisseur. Erg jammer, want onder de gebreken zit een klein juweeltje verborgen. Als de kijker bereid is om Shyamalans sprookjeswereld zonder bezwaren te accepteren, dan zal die wereld gegarandeerd een prettig gevoel achterlaten.
Shyamalan schreef het script op basis van een verhaal dat hij voor het slapen gaan aan zijn dochters vertelde. Het verhaal ontwikkelde zich tot een film over het durven geloven in een sprookje, of eigenlijk over het geloven in jezelf en anderen. Dat iedereen tot iets belangrijks (hoe klein dan ook) in staat is en zijn of haar leven een doel kan geven. Cleveland Heep, fantastisch gespeeld door Paul Giamatti, is een getraumatiseerde huisbaas van een appartementencomplex in een buitenwijk van Philadelphia. Daarin woont een bonte verzameling mensen, onder wie een Koreaanse studente met haar moeder, een kruiswoordpuzzelspelende vader met zijn zoon, een schrijver en zijn zus, en de benepen filmcriticus mr. Farber. Op een nacht denkt de ongelukkige Cleveland iemand in het zwembad te betrappen, waar s nachts niet in gezwommen mag worden. Hij vindt echter niemand, glijdt uit en rolt bewusteloos het water in. Vervolgens wordt hij wakker en zit de jonge vrouw Story tegenover hem.
Story zegt weinig tot niets, maar laat wel het woord Narf vallen. Cleveland accepteert de situatie tijdelijk en laat haar in zijn huis overnachten. De volgende ochtend vraagt hij aan de Koreaanse studente Young-Soon of zij weet wat narf betekent. Young-Soon vertelt hem dat zij het woord kent uit een oud Koreaans sprookje, dat haar grootmoeder aan haar moeder vertelde alsof het echt waar was. Naarmate Cleveland meer over dit verhaal te weten komt, begint hij steeds meer te geloven in het sprookje over Narfs, die mensen de weg wijzen, en ontdekt hij wat er moet gebeuren om Story naar haar eigen wereld terug te brengen. Daarvoor heeft hij de hulp van andere bewoners van het complex nodig, dus moet hij ook hen zien te overtuigen.
Naast Giamatti is ook Bryce Dallas Howard geweldig. Zij slaagt er heel goed in iets speciaals, iets wat niet helemaal menselijk is, uit te stralen. Dat doet ze vooral door een bijzondere lichaamstaal te gebruiken. Shyamalan had het juiste instinct om haar al voordat hij zijn script af had te casten. Met behulp van een uitstekende groep acteurs, het mooie camerawerk van Christopher Doyle (Hero) en de passende muziek van James Newton Howard slaagt hij erin om een wonderlijk sprookje te vertellen. Thematisch gezien heeft het iets heel klassieks, maar toch voelt het fris en vers aan. In een tijd waarin de remakes en vervolgen in Hollywood aan de lopende band geproduceerd worden, is het een verademing om iemand in datzelfde klimaat met een geheel eigen, originele visie aan het werk te zien. Toegegeven, Shyamalan gooit iets meer ballen op dan hij uiteindelijk kan vangen, maar dat deert niet echt. De ballen die hij wel vangt, leveren een prachtig filmsprookje op.
