Na successen als New Wave Hookers (delen één tot en met vier), Sex Freaks en Between The Cheeks (delen één tot en met drie) besloot pornoregisseur Gregory Dark zich eens te richten op een genre met een zo mogelijk nóg slechtere naam: de slasherfilm. Een groepje tieners, gespeeld door acteurs van wie je nog nooit hebt gehoord en ook nooit meer zult horen, moet in See No Evil om overbodige redenen een verlaten landhuis opruimen en gaandeweg verliezen ze wat vitale organen.
Het genre noemen is eigenlijk al een recensie van See No Evil. De gillende meisjes, de agent met een trauma, het moedercomplex van de moordenaar, ieder cliché komt vrolijk langs in een viesbruin kleurtje. De moorden zijn goor en sadistisch, de personages onsympathiek en vanaf pakweg halverwege glijdt de film regelmatig uit over zijn eigen smerigheid om rechtstreeks in slapstick te belanden. Dat is niet erg, een film als deze kijk je voor de moorden, niet voor de spanning.
See No Evil zou werkelijk helemáál niets nieuws brengen als het niet de eerste grote productie was van WWE Films. De WWE is een Amerikaanse worstelorganisatie die zich tegenwoordig ook op films richt. De rol van maniakale seriemoordenaar wordt dientengevolge vertolkt door Kane, een maniakale worstelaar. In feite verandert dat natuurlijk niets aan de film zelf en kunnen we gewoon concluderen dat See No Evil inderdaad niets nieuws in zich heeft.
In het boekenkatern van een beetje krant zul je nooit een recensie vinden van de nieuwste boeketroman. Logisch, want mensen lezen die prulletjes niet om wat er in staat, maar gewoon om iets te lezen, niets meer dan een plezante bezigheid. Om de één of andere bizarre reden staat er in het filmkatern van diezelfde krant wel een recensie van See No Evil, een film met exact dezelfde functie. Als je een kaartje koopt kun je anderhalf uur kijken naar precies datgene wat je verwacht. Beslis zelf maar of je dat positief of negatief vindt klinken.
