Als je maar hard genoeg je best doet, dan zul je succesvol zijn. Je zult de competitie van het leven winnen en zeker geen loser zijn. Dit zijn beweringen waar in ieder geval veel Amerikanen in (willen) geloven. Maar wat als je er alles aan doet om te slagen en het toch niet lukt? Ben je dan toch die loser geworden? Of draait het leven eigenlijk toch niet om die competitie? Filmmakers en echtgenoten Dayton en Faris, gerenommeerd in de videoclipwereld, laten dergelijke vragen op subtiele wijze in hun debuutfilm de revue passeren. Ze maakten Little Miss Sunshine, een hartverwarmende tragikomedie over een disfunctionele familie.
Die familie bestaat uit een vader, een moeder, haar broer, een tienerzoon, een kleinere dochter en een opa. Vader Richard is een hopeloos optimistische motivatiespreker die een negenstappenprogramma voor succes heeft ontworpen. Er komen echter maar weinig mensen naar zijn lezingen en zijn boek wacht nog op uitgave. Zijn gestresste vrouw Sheryl moet daardoor met twee baantjes al het geld voor de familie verdienen. Ze probeert tegelijkertijd wanhopig de familievrede te bewaren, wat nogal bemoeilijkt wordt door haar suïcidale broer Frank die na een zelfmoordpoging ontslagen wordt uit het ziekenhuis omdat zijn verzekeringspolis is afgelopen.
De depressieve Frank moet na zijn ontslag een kamer delen met zijn neef Dwayne die zichzelf een gelofte van stilte heeft opgelegd tot hij luchtmachtpiloot is geworden. Zijn kleinere zusje Olive is een opgewekt, mollig en bebrild jong meisje, dat een regionale schoonheidswedstrijd won omdat alle andere kandidaten werden gediskwalificeerd. Hun opa woont ook bij hen in omdat hij recentelijk uit het bejaardentehuis is ontslagen vanwege heroïnegebruik. Deze mentaal misschien niet helemaal gezonde familie moet samen in een busje een honderden kilometers lange reis afleggen om Olive naar een nationale schoonheidswedstrijd te brengen: de Little Miss Sunshine.
Op deze reis komen de meeste familieleden tot bepaalde, eventueel nieuwe inzichten over hun leven. Deze personageontwikkelingen worden gelukkig niet op een clichématige en sentimentele manier gebracht. De makers ontwijken die valkuil op knappe wijze en doen dat voornamelijk met een flinke dosis zwarte humor. Dit maakt het drama niet alleen origineler van vorm, maar vooral erg grappig. Steve Carell is voortdurend komisch zonder daartoe enige poging te doen of überhaupt een spier te vertrekken. Alan Arkin heeft als vuilgebekte oude man de leukste teksten en steelt de show.
Gelukkig valt er dankzij hen en enkele zeer humoristische situaties veel te lachen, want uiteindelijk gaat het drama niet erg diep en zijn de nieuw verworven inzichten ook niet bepaald diepzinnig. Doordat de film duidelijk een kloppend hart heeft en de personages aangenaam zijn, is dat echter niet zon probleem. Ook de redelijk voorspelbare emotionele hereniging is daardoor acceptabel.
Het einde zorgt daarentegen voor dubbelzinnige gevoelens. Aan de ene kant legt het de belachelijkheid en exploitatieve karakter van een schoonheidswedstrijd voor zevenjarigen op een hilarische manier bloot, aan de andere kant maakt deze scène zichzelf ook schuldig aan exploitatie. Desondanks is Little Miss Sunshine een fijne, geestige en hartveroverende film die gelukkig stemt.
