Pianoleraren komen in films veelal uit dezelfde categorie als stiefmoeders en internaatdirectrices: die van ijskoude tantes. Zo bont als Isabelle Huppert het in 2001 maakte als de seksueel verknipte Erika Kohut in Michael Hanekes La Pianiste zul je het niet vaak zien, maar in de openingsscène van La Tourneuse de Pages dwalen je gedachten toch even af naar die zure trut met dat uitgestreken smoelwerk. Hier heet de pianospelende ijskoningin Ariane. Ze verknalt het examen van de jonge Mélanie, die jaren later wraak neemt.
De geraffineerd uitgevoerde revanche van Mélanie op haar oude pianolerares neemt de volledige speelfilm in beslag. Het begint allemaal met de stageplaats die de introverte Mélanie krijgt aangeboden op een sjiek advocatenkantoor. Haar baas Jean, een kolfje naar de hand van karakteracteur Greggory, is veeleisend en dominant. Als hij op een dag geen oppas voor zijn zoon heeft kunnen vinden, biedt Mélanie zich aan, maar niet uit menslievendheid, want aangekomen in het riante huis blijkt Jean getrouwd te zijn met haar vroegere pianolerares.
Ariane herinnert zich vanzelfsprekend niets van het incident en herkent haar voormalige leerlinge niet. Van de ijskoude tante is overigens weinig over. Ariane is fragieler geworden na een auto-ongeluk en lijdt aan een verlammende plankenkoorts. Poeslief biedt Mélanie zich aan om bij een pianoconcert de bladmuziek om te slaan (hieraan ontleent de film zijn titel). Alles verloopt uitstekend, maar achter die rustige berekende blik van Mélanie smeult een duister plannetje.
Actrice Déborah François schitterde een jaar geleden nog als jonge moeder in Gouden Palm-winnaar LEnfant van Jean-Pierre en Luc Dardenne. Daar was ze druk, emotioneel en constant uit balans. Hier is ze ingetogen, afgemeten en heeft ze alles onder controle. Regisseur Dercourt koos ervoor om Mélanie geen vertrouweling te geven met wie ze haar plannen deelt. Niets wordt uitgesproken en als kijker lig je nooit voor op de gebeurtenissen. Met onmiskenbaar genoegen manipuleert Mélanie haar oud-leraar tot de laatste minuut.
Eendimensionaliteit ligt op de loer, maar wordt omzeild door het opwekken van medelijden voor de lerares, want hoezeer je de jonge meid haar revanche ook gunt, het is niet prettig om te zien hoe de breekbare Ariane met open ogen in de val tuimelt van de berekenende, onsympathieke Mélanie. Nadeel van deze constructie is dat alles leidt naar een naargeestig slotakkoord, dat de zorgvuldig opgebouwde spanning zal moeten waarmaken. Of dat lukt is een kwestie van smaak, maar La Tourneuse de Pages weet met gemak anderhalf uur te boeien door het subtiele, ingetogen spel van François, Frot en Greggory.
