Bijna elk jaar komen rond de feestdagen één of meerdere voorspelbare, veilige romantische komedies uit, die op het seizoen inspelen en altijd op een vast publiek kunnen rekenen. The Holiday vormt daarop geen uitzondering. De formules van het genre worden trouw gevolgd tot aan het obligate happy end. Verrassingen zijn ver te zoeken en originaliteit is als een naald in een hooiberg. Toch is The Holiday geen vervelende film geworden, dankzij het trio Jack Black, Kate Winslet en veteraan Eli Wallach.
Wallach zullen de meesten vooral kennen als Tuco (The Ugly) uit The Good, the Bad & the Ugly. Inmiddels is hij de tachtig gepasseerd, maar in The Holiday steelt hij de show als gepensioneerde scriptschrijver Arthur die niet vooruitkomt zonder rollator en soms vergeet waar zijn huis is. Dat huis ligt naast dat van Amanda, een succesvolle carrièrevrouw die haar geld verdient met een filmpromotiebedrijf. Nadat haar relatie op de klippen is gelopen, wil ze er tijdens de feestdagen even helemaal uit. Wat toevallig! Iris, een journaliste die al drie jaar verliefd is op een collega, wil exact hetzelfde na de bekendmaking van diens verloving met een ander. Zij wisselen vlak voor kerst van huis en omgeving. Amanda belandt in een met sneeuw bedekt klein dorpje in Engeland, terwijl Iris haar plaats inneemt in het zonovergoten Hollywood.
Iris ontmoet Arthur en helpt hem zijn angst te overwinnen voor het in ontvangst nemen van een lifetime achievement award door hem weer zelfstandig te leren lopen. Ondertussen leert ze ook Miles kennen, een filmcomponist. Jack Black mag zich naast zijn komische kant dus ook weer van zijn muzikale kant laten zien. Winslet heeft goede chemie met zowel Black als Wallach en weet zelfs van een pretentieuze en inhoudsloze speech over haar gevoelens nog wat te maken. Dankzij de grappen van Black, de charmes van Wallach en het allround uitmuntende spel van Winslet is hun helft van de film vrij vermakelijk en stijgt die boven de gemiddelde romantische komedie uit. En dat had ook over The Holiday als geheel gezegd kunnen worden, als Nancy Meyers zich alleen op dat trio had gericht.
Helaas bestaat The Holiday ook nog uit een andere helft. Eentje waarin Amanda in Engeland een relatie begint met Graham, de broer van Iris. Cameron Diaz is charmant maar niet bijzonder, Jude Law is de charme zelve, maar hun samenkomen heeft weinig om het (dunne) lijf. Hun verhaal is een opeenstapeling van genreclichés zonder de daarbijbehorende dosis humor. De enige echt leuke stukjes zijn die waarin een trailerachtige voice-over de levenskeuzes van Amanda analyseert. Verder valt er in Engeland volgens Nancy Meyers kennelijk weinig te beleven.
Doordat de ene helft de andere helft naar beneden haalt, is The Holiday uiteindelijk toch gewoon een dertien in een dozijn film geworden, maar wel eentje die net iets leuker is dan de andere twaalf. En dat is precies genoeg om een vrolijk gevoel achter te laten na de voorspelbare finale waarin iedereen op Aretha Franklins You Send Me rond de tafel danst.
