Peter Rabbit is Engelands exportproduct nummer een: naast alle Wedgwoodborden waar het ondeugende konijn op staat, hebben de kinderverhaaltjes van Beatrix Potter veel betekend voor miljoenen kinderen én ouders. Miss Potter vertelt het verhaal achter de totstandkoming van de wonderlijke dierenwereld en laat zien dat deze niet eens zo heel ver van de belevingswereld van de schrijfster zelf afstaat.
Renée Zellweger pruilt er flink op los als haar personage te horen krijgt dat The Tale of Peter Rabbit gepubliceerd gaat worden. Haar interpretatie van Beatrix Potter lijkt gekopieerd van eerder werk als Bridget Jones. Gelukkig geven de negentiende-eeuwse decors en jurken haar een duwtje in de goede richting, want ze blijkt wederom onweerstaanbaar charmant. Aan charme hebben ook haar tegenspelers geen gebrek. De chemie tussen Ewan McGregor en Zellweger was al volop aanwezig in Down With Love en ook hier schieten er beschaafde Britse vonkjes vanaf. Zozeer zelfs, dat de film wat inzakt als de twee niet samen in beeld zijn. De beperkte speelduur en een warme toon voorkomen gelukkig dat de film saai wordt, hoewel hij dat in wezen wél is.
De dramatische wending is al ver van tevoren aan te zien komen en zorgt ervoor dat het geheel een tikkeltje te zoetsappig wordt. Er zit weinig kwaads in Miss Potter en zo is het ook bedoeld, maar het is jammer dat de film hierdoor een beperkte doelgroep krijgt: voor kinderen zal het verhaal te romantisch zijn en veel volwassenen zullen de mierzoete nasmaak niet slikken. Gelukkig zijn er nog de zwijmeltypes en die kunnen volop genieten van de prachtige plaatjes van onder meer Londen en het Lakedistrict.
Hier en daar probeert Miss Potter inzicht te geven in de positie van de vrouw tijdens de Victoriaanse traditie, maar verder dan clichés hebben de makers besloten niet te gaan. De zus van Potters geliefde Norman Warne is duidelijk een feministe, maar ze krijgt uiteindelijk weinig wezenlijks te zeggen. Ook blijft de unieke situatie waarin Potter verkeerde (in die tijd was financiële onafhankelijk voor een vrouwelijke auteur exceptioneel) onderbelicht. Uiteraard is het makkelijk schieten op een film die totaal geen pretenties heeft op dat vlak: het gaat uiteindelijk om anderhalf uur escapisme en hierin slaagt de film wel degelijk.
De magie van Miss Potter zit hem vooral in de belevingswereld van de hoofdpersoon: ietwat autistisch lijkt Beatrix er een geheel eigen wereldbeeld op na te houden. En dus zijn Peter, Jemimah Puddleduck en Mrs. Tiggy Winkle haar beste vriendjes en bewegen ze geanimeerd door het scherm alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. De degelijkheid die Miss Potter uitstraalt beperkt de dramatische diepgang die het verhaal in zich heeft, maar helpt op zijn beurt weer de onschuldige en naïeve goedheid van Beatrix Potter te benadrukken. Als biopic heeft de film weinig om het lijf, als feelgoodfilm is hij goed bepakt. Miss Potter is een kinderfilm voor volwassenen, zonder kinderachtig te worden. En dat is een prestatie op zich.
