In 2000 stonden de twee acteerkanonnen Isabelle Huppert en Jérémie Renier al eens tegenover elkaar in de film Saint-Cyr, en nu is Renier (1981) inmiddels zo ver ontwikkeld als acteur dat hij zich moeiteloos staande kan houden naast het grootste talent van de hedendaagse Franse cinema. Huppert speelt in Nue Propriété de rol van Pascale, de gescheiden moeder van de tweeling Thierry en François die ook in het echte leven broers van elkaar zijn. Alhoewel de jongens eigenlijk al te oud zijn om nog bij hun moeder te wonen, slaat haar beslissing om het ouderlijk huis te verkopen in als een bom.
In lange, statische shots vangt de Belgische regisseur en schrijver Joachim Lafosse (1975) het beklemmende gezinsleven van Pascale, Thierry en François. Sinds Pascale gescheiden is van haar man heeft haar zoon Thierry langzaam de vaderrol overgenomen. Hij reageert dan ook het felst als Pascale hen vertelt dat ze erover nadenkt om het huis te verkopen. Ze wil van de opbrengst een klein hotel-restaurant openen met haar nieuwe liefde, de Vlaming Jan. Geen haar op Thierrys hoofd peinst er echter over om hun ouderlijk huis op te offeren voor de droom van zijn moeder. François is zachtaardiger en ziet er zelfs een mogelijkheid in om een nieuwe start te maken.
Verwijten, scheldpartijen en vlijmscherpe observaties vliegen over de eettafel, waar veel van de scènes in Nue Propriété zich afspelen. Het is al snel duidelijk dat regisseur Lafosse het huis behandelt als een van de hoofdpersonages, omdat het zowel de eenheid als de blokkade van het gebroken gezin symboliseert. De drie levens van moeder en tweeling staan al jaren op een dood punt. Pascale en François willen verder, maar weten niet precies hoe. Moeder Pascale durft haar nieuwe vriend Jan niet eens voor te stellen en strooit met halve waarheden en verwijten: Als jullie er niet waren geweest, was ik al lang vertrokken. Het huis is te klein geworden voor dit gezin, maar weggaan valt hen allen zwaar.
Jérémie en Huppert stelen de show in dit beklemmende, soms wat theatrale portret van gezinsverdriet, waarin het de drie maar niet lukt om na de scheiding de draad weer op te pakken en de schaduw van de afwezige vader van zich af te werpen. Geen van hen wil de rigoureuze beslissing nemen en als moeder Pascale het dan toch probeert, valt het gezin uit elkaar. De tragische afloop van hun geschiedenis hangt over de film heen en verbaast uiteindelijk niet. Pas op het einde verlaat de camera symbolisch zijn statief en beweegt zich vrijelijk door en weg van het huis als de vastgeroeste gezinsbanden zijn losgetrokken. De prijs daarvoor was echter hoger dan verwacht.
