Wat zou de romantische film zijn zonder montageclip? Onder begeleiding van een zoet liefdesliedje zien we de hoofdpersonen van de film nader tot elkaar komen. Ze picknicken in het park, genieten van een strandwandeling (wat niet zelden eindigt in een wulps achter elkaar aan rennen of elkaar nat spetteren) of gaan gezellig uit eten. No Reservations zit vol met dit soort montages. Nou ja, twee of drie dan. Maar dat is eigenlijk al te veel. De relatie tussen de hoofdpersonen wordt namelijk gesmeed in wat zich juist in deze montages afspeelt. En door die romantische situaties er zo snel doorheen te jassen, mis je juist de momenten waarop de overgesprongen vonk een warm vuurtje wordt.
In No Reservations volgen we chef-kok Kate Armstrong. Ambitieus, keihard, maar ook een tikje eenzaam. Wanneer haar zus komt te overlijden, krijgt ze de voogdij over haar nichtje Zoe toegewezen. En dit valt haar behoorlijk zwaar. Want hoe combineer je een succesvolle carrière met de opvoeding van een kind? Gelukkig verschijnt op dat moment Nick in haar leven, de frivole kok die haar functie in het restaurant tijdelijk waarneemt. Kate is ijdel en jaloers, en wil niet dat Nick zich bemoeit met haar keuken. Aan de andere kant voelt ze zich duidelijk tot hem aangetrokken. Althans, dat zou moeten blijken uit de montageclipjes.
Als je No Reservations met een politiek correcte hoed op bekijkt, is de boodschap natuurlijk verschrikkelijk. Er wordt in feite gesteld dat een vrouw alleen niet kan. En een alleenstaande vrouw met kind al helemaal niet. De vrouw in haar eentje is niet gelukkig, verbitterd en dient gesmolten te worden. En wie kan dat als enige doen? Natuurlijk: de man (die zich in zijn eentje overigens prima redt). De vrouw heeft de man nodig om haar weer vrouw te doen voelen en om papa te spelen voor haar kind. Maar uiteindelijk luidt de boodschap dat een carrièregerichte vrouw eigenlijk uit den boze is. Het is net alsof de hele feministische beweging niet heeft plaatsgevonden. Is dit een te serieuze benadering van een dergelijk luchtige film? Misschien. Maar onthoud dat dit soort dubieuze boodschappen ons wel vaker in de vorm van onschuldig ogende verhaaltjes wordt ingefluisterd. Je bent dus gewaarschuwd!
Als je je neerlegt bij alle beperkingen van het genre en de gezapige moraal relativeert, is No Reservations prima te doen. Er wordt aardig geacteerd, de film zit vol idyllische plaatjes van New York en het belangrijkste uiteindelijk weet het verhaal te boeien. Als bonus word je getrakteerd op prachtige beelden van gerechten die hoewel helaas niet geschikt voor vegetariërs maken dat je de bioscoopzaal met een knorrende maag verlaat. No Reservations is een degelijke genrefilm die prima te genieten is als je je cynische, serieuze of politiek correcte hoed samen met je mannelijke geslachtsdeel aan de kapstok laat hangen bij de ingang van de bioscoop. In de praktijk zal de film vooral in de smaak vallen bij huisvrouwen van 35+. Maar wat is daar mis mee?
