De samenwerking tussen regisseur Gabriele Muccino en acteur Will Smith beviel na The Pursuit of Happyness zo goed dat er werd besloten een tweede film te maken met eenzelfde uniciteit. Het probleem is echter dat Amerikanen makkelijker voor iets dergelijks vallen dan nuchtere Hollanders. Seven Pounds is absoluut een aardige poging maar het predicaat uniek of buitengewoon is echt te hoog gegrepen.
Will Smith heeft toegezegd aan dit project mee te werken omdat hij is gefascineerd door het idee hoe mensen een trauma overleven en doorgaan als alles verkeerd gaat. Smith speelt Ben Thomas, een belastinginspecteur die schijnbaar willekeurige individuen afgaat en beoordeelt of ze het verschuldigde bedrag al dan niet moeten betalen of uitstel krijgen. Naarmate Bens vasthoudendheid en persoonlijke aard gaan overheersen tijdens zijn bezoekjes aan cliënten, blijkt hij niet een willekeurige strak in het pak geklede klootzak, maar een man met een psychisch en fysiek trauma dat zijn dagelijks leven overheerst. Alles staat in het teken van boetedoening. Het centrale idee achter Seven Pounds is dat zelfs uit een uiterst pijnlijke geschiedenis iets goeds kan voortkomen.
Aanvankelijk geeft Smith het gevoel fout te acteren, hij lacht en praat met een zekere onoprechtheid die van het scherm afspat. Pas als de werkelijke intentie van Ben duidelijk is, blijkt het aan het personage eigen te zijn en niets te maken te hebben met Smiths capaciteiten als acteur. Deze snel te spotten gemaaktheid ligt als een dikke laag over de film uitgesmeerd. Bens trauma en boetedoening en zijn romantische liefdesaffaire met de hartpatiënte Emily Posa zijn de twee belangrijkste met elkaar verweven verhaallijnen. Dawson acteert zeer goed, ze heeft weinig dialoog waardoor ze afhankelijk is van haar fijne mimiek. Zij is degene die door haar naturelle manier van acteren Seven Pounds van de ondergang redt.
Ondanks lieflijk uitgekristalliseerde kleine gebaren zoals het samen uitlaten van Emilys vegetarische Deense dog Duke blijft de moraal van het verhaal er duimendik bovenop liggen. Seven Pounds teert teveel op (melo)dramatisch sentiment en het lukt Muccino niet om de kunstmatigheid van de film te laten verdwijnen. Alle personages en gebeurtenissen glijden af naar een dramatisch dieptepunt met als (anti)climax het moment waarop Bens intentie duidelijk wordt. Het is een twist waar je niet op zit te wachten. Als kijker kun je niet veel anders dan reageren met: oh ging het daarom, wat een omslachtige manier zeg
