Weidse vlaktes en een stralende zon. Eldorado toont ons beelden die we haast kunnen spiegelen aan Amerikaans grondgebied. Op sommige momenten waan je je namelijk niet langer in België, maar in diverse gebieden in de States. Regisseur Bouli Lanners rijmt zijn roadmovie met films uit het genre, maar weet zich met typische Europese dissonanten (o.a. het klimaat) ervan te distantiëren.
Het is vreemd wanneer je aan de praat raakt met de persoon die ingebroken heeft in je huis. Bouli Lanners, die dit zelf heeft meegemaakt, weet deze persoonlijke ervaring in zijn film te verwerken. Zijn karakter Yvan, een alleenstaande autodealer, komt namelijk op exact dezelfde wijze in contact met Elie, een junk die twee weken clean is en zich met een gestolen pot kleingeld onder zijn bed heeft verstopt. Het fictieve gedeelte van het verhaal begint als Yvan aanbiedt om de verloren ziel naar zijn ouders te brengen, die aan de andere kant van België wonen. In Yvans oude Chevy trekken de twee het land in.
De mooi in beeld gebrachte vlaktes van het soms vreemd aandoende Wallonië dienen als achtergrond, terwijl op de voorgrond de twee elkaar steeds beter leren kennen. De verstandhouding tussen de twee karakters is het centrale aandachtspunt van de film en ontwikkelt zich richting een wrange ontknoping. De kleine incidenten die Yvan en Elie samen ondergaan en de absurde karakters die ze ontmoeten, tonen het tragikomische karakter van de film.
Naast de aftandse Chevy uit 1979 is ook de westernscore (gelijkend op die van Paris, Texas) een duidelijke verwijzing naar het roadmoviegenre en Amerika zelf. Lanners gebruikt deze herkenningspunten om er zijn eigen verhaal aan op te hangen, namelijk een verhaal van geïsoleerde karakters. De karakters zijn soms echter zo geïsoleerd en vreemd dat ze weinig bijdragen aan het verhaal. Verder dan tot curiosa schoppen ze het niet.
Het is mogelijk om een wat leeg gevoel over te houden aan de film. De ontwikkeling van de karakters is klein van schaal en er gebeuren verder geen wereldschokkende dingen. Het is een film die het moet hebben van de uitzichtloosheid van de karakters die vaak op absurdistische en melancholische wijze worden getoond. Terwijl sommige scènes goed werken en de emotionele lading dekken, missen andere scènes scherpte of richting en sukkelt de film af en toe een beetje voort. Het mistroostige einde voltrekt zich wel in gepaste stijl, met stille trom.
