De nieuwe Friday the 13th is een erg losse remake van het origineel. Het is eigenlijk een soort vervolg op de eerste Friday The 13th uit 1980, met waarschijnlijk als bedoeling een nieuwe reeks vervolgen te gaan maken. In zekere zin is het dus zowel een nieuwe start als eigenlijk gewoon de twaalfde Friday the 13th. Deze Friday the 13th biedt tieten, seks, bloed en een stel jonge mensen die één voor één vermoord worden, maar het had best op een inventievere manier gekund. Een beetje spanning naast de schrikeffecten was ook niet gek geweest.
De eerste Friday the 13th was een goedkope horrorfilm, voor het grootste deel gejat van het twee jaar eerder verschenen Halloween, de gillende moeder van de slasher, het horrorsubgenre waarbij een moordenaar een stel tieners of jonge volwassenen één voor één op gruwelijke wijze om het leven brengt. Het goedkope effectbejag van de film werkte wel: de film bouwde redelijke suspense op, bevatte een paar ijzersterke schrikmomenten én een vroegtijdig stervende, piepjonge Kevin Bacon voordat hij bekend werd. Overigens was er in deze film nog nauwelijks een spoor te bekennen van killer Jason Voorhees die met zijn hockeymasker en machete een horroricoon werd. Zijn moeder deed nog het zware werk.
De nieuwe remake opent met het einde van de eerste film, waarin het laatste overgebleven jonge meisje (uiteraard kuis) moeder Voorhees letterlijk een kopje kleiner maakt bij Crystal Lake. Dertig jaar later gaat een stel jonge twintigers in de buurt van dit meer kamperen. Daar is Jason, nu nog met doeken om zijn hoofd, niet zon voorstander van en hij kent maar één manier om dat kenbaar te maken. Als de film nog maar vijfentwintig minuten oud is, is voor zover wij weten iedereen die we tot dan toe gezien hebben dood.
Daarna beginnen we weer van vooraf aan met een nieuw stel jonge volwassenen plus de broer van één van de meisjes uit het begin. De eerste akte bevat twee redelijk inventieve moorden, maar daarna schiet de film op dat gebied tekort. Jason zelf is leniger, smaller en vooral een stuk sneller en mobieler dan voorheen. Dat komt de suspense niet ten goede: hij verschijnt altijd razendsnel voor of achter zijn slachtoffer en maakt daar dan meteen korte metten mee. Hij zit vrij zelden echt achter iemand aan en de traditionele lange achtervolging op het laatste meisje ontbreekt. Althans, die is er wel, maar we zien alleen de climax van de achtervolging, niets van de actie zelf.
Er gaat op die manier nauwelijks dreiging uit van de mythische moordenaar; hij is gereduceerd tot een soort spook dat af en toe verschijnt. Zijn moorden zijn niet alleen zelden origineel of creatief, ze zijn ook niet heel bloederig. Het bloed vloeit zeker wel, maar met de echte gore valt het wel mee. Ondanks meerdere seksscènes voelt deze Friday the 13th daardoor toch wat te clean aan, te veilig, te Hollywood. Voor een echte slasher is het allemaal te glad.
Het is te hopen dat als hier weer een vervolg op komt, ze er dan iets leukers van maken, iets dat meer recht doet aan het origineel. Het zou dan namelijk de dertiende Friday the 13th-film zijn. De titel hoeft niet eens veranderd te worden! De creativiteit die ze daarmee besparen kan dan mooi in wat inventievere moorden gestoken worden, of in wat meer spanningsopbouw. Deze twaalfde Friday the 13th is een dertien-in-een-dozijn slasher die beter is dan de mindere delen uit de soms erbarmelijke filmreeks, maar ver achterblijft bij het origineel.
