Regisseur Tom Tykwer gooide hoge ogen met zijn Duitse films Winterschläfer, Lola Rennt en Der Krieger und die Kaiserin. Dat hij zich vervolgens internationaal ging oriënteren was een logische stap. Zowel Heaven als Perfume stelden niet teleur en waren beide redelijk succesvol. De meningen over die films liepen echter behoorlijk uiteen. En datzelfde zal gelden voor The International. De film is als thriller grotendeels geslaagd. De film boeit vanaf de eerste minuut, maar naar het einde toe lijkt Tykwer zich te verliezen in overbodige complottheorieën en actiescènes.
In The International spelen Clive Owen en Naomi Watts respectievelijk een Interpolagent en een hulpofficier van justitie in New York, die samen achter een van de grootste schurken van de wereld aan gaan: een grote internationale bank. Vanaf het eerste moment is duidelijk dat Salinger vastbesloten is de bank op de knieën te krijgen. Als Interpolagent beschikt hij echter over te weinig macht en middelen, en onder druk van zijn en vooral haar superieuren wordt zijn speurtocht ernstig bemoeilijkt. Ook zijn verleden bij de desbetreffende bank speelt hem nog parten. Zijn dadendrang wordt aldus ernstig op de proef gesteld en het duurt dan ook niet lang tot hij zich gedwongen voelt om buiten de regels om te werken. Zijn partner blijft hem daarin steunen. Waarom is niet helemaal duidelijk.
De film is vooral een film van Clive Owen. Het is zijn obsessieve drang om de bank te laten bloeden, die het verhaal blijft voortstuwen. En dat doet Owen heel goed. De keus om het verhaal vooral te vertellen vanuit het perspectief van Salinger is daarom niet onlogisch. Het is echter wel storend dat de overige leden van de gerechtelijke macht behoorlijk ondergesneeuwd raken. Vooral Naomi Watts krijgt nauwelijks de kans om zich te profileren en de chemie tussen haar en Owen is dan ook ver te zoeken. Helaas zijn het niet alleen de karakters die iets te weinig aandacht krijgen. Het hele idee van een grote internationale bank die zich heeft gespecialiseerd in schimmige wapendeals en het financieren van schurkenstaten, wordt slecht zijdelings verteld waardoor de klopjacht van Salinger maar slecht te begrijpen valt. Natuurlijk speelt zijn verleden daarbij een rol, maar op het moment dat dat uit de doeken wordt gedaan, doet het er eigenlijk al niet meer toe.
Toch is The International geen slechte film. Owen is uitstekend in zijn rol als de verongelijkte Interpolagent die niet van ophouden weet. De klopjacht die dat oplevert wordt zeer vlot verteld, en voert ons langs een groot aantal prachtige locaties; van Berlijn tot Milaan en van New York tot Istanbul. Dat alles wordt heel aardig in beeld gebracht en is goed gemonteerd. Daarbij zijn een aantal bijrolacteurs uitstekend in vorm. Het is bijvoorbeeld jammer dat OByrne niet wat meer tijd is gegund. Als The Consultant maakt hij een behoorlijke indruk. Kortom, er valt genoeg te genieten, ook tijdens een bizarre en buitensporige actiescène in het Guggenheim in New York. De scène is over de top, ongeloofwaardig en duurt veel te lang, maar het levert wel een aantal mooie plaatjes op. De film is derhalve nogal tweeledig en schiet wat tekort in de uitwerking, maar blijft toch overeind - misschien toch die Duitse degelijkheid.
