Wat te zeggen over een film die zo weinig te zeggen heeft? The Haunting in Connecticut is geen opmerkelijke film en toont veel gebreken, maar de grootste fout is dat de regisseur zijn publiek onderschat. Door gebrek aan inhoud puilt de film uit van betekenisloze schrikeffecten die het publiek al snel niet meer weten te verrassen of te interesseren. Debuterend regisseur Peter Cornwell probeert de kijker bang te maken en slaagt daar op een elementair niveau in door harde geluiden en snelle beelden te prepareren. Op mentaal vlak brengt de film echter geen enkele opschudding teweeg.
In elke horrorfilm zoekt de scenarist een excuus om zijn personages bij het gevaar te houden. In The Haunting in Connecticut verandert de familie Campbell van woning om de afstand naar het ziekenhuis te verkleinen. Hoofdpersoon Matt, die ernstig ziek is, kan zo sneller thuis zijn na zijn behandelingen. Matts instabiele toestand wordt daarna gebruikt om wanstaltige figuren te tonen die zich reeds in het huis bevinden. Als de geschiedenis van het huis, een voormalig mortuarium, wordt achterhaald, blijken deze figuren echter niet slechts waanbeelden van Matt te zijn. Dappere Matt blijft echter in de kelder wonen waar om de vijf minuten rare dingen gebeuren.
De film maakt maar al te graag duidelijk dat hij gebaseerd is op een waar verhaal. Het is niet moeilijk om te doorgronden dat hier louter marketingtechnische redenen aan ten grondslag liggen. Het is de eerste uit een reeks verkeerde beslissingen die de film rijk is. Een andere fout is dat er teveel achtergrondinformatie van de personages is gesneuveld op de montagetafel. Veel plotontwikkelingen komen daardoor uit de lucht vallen en het voelt aan alsof ze er met de haren zijn bijgesleept. Dit neemt echter niet weg dat de acteurs hun best doen om de familieperikelen overtuigend in beeld te brengen. Hoofdrolspeler Kyle Gallner weet zijn ziekte en frustratie overtuigend te brengen en houdt zich staande tussen de bekendere acteurs. Helaas verlangt zijn rol van hem om om de zoveel tijd in dezelfde emotie te vervallen.
Dan is er nog de kwestie van de geloofwaardigheid. Dit is geen vereiste voor het horrorgenre maar toch een altijd aanwezige factor. The Haunting in Connecticut tart de grenzen van de redelijkheid behoorlijk en kan door het gebrek aan reflectie voor ergernis bij de kijker zorgen. Teveel stompzinnig gedrag van mensen onder stress leidt tot minder inlevingsvermogen en spanning. De film is daarom ook meer een schouwspel van ziekelijke creaturen, zoals we dat vaker tegenkomen in dit genre. De film moet het duidelijk hebben van oppervlakkige schrikmomenten. Het ontbreekt totaal aan inwendige dreiging.
