Regisseur Dito Montiel leverde zeer redelijk werk af met zijn debuut A Guide to Recognizing Your Saints, waarin op een frisse en originele manier een heel persoonlijk verhaal werd verteld. In Fighting is van die frisheid echter weinig terug te vinden. De film stapelt cliché op cliché en de plot is zeer voorspelbaar. De vechtscènes zijn redelijk gechoreografeerd, maar nooit echt spannend, en de relaties tussen de verschillende karakters zijn oppervlakkig. Daarbij zijn de dialogen vaak te knullig voor woorden. De cast van Fighting had een beter script verdiend.
Shawn MacArthur is een sjacheraar die moeite heeft om rond te komen in New York. Tijdens een straatgevecht wordt hij ontdekt door Harvey Boarden, een kleine zwendelaar die zich onder andere ophoudt in een ondergronds circuit van illegale gevechten. Harvey weet Shawn te overtuigen mee te doen en tussen de twee ontstaat een bijzondere vriendschap. Terwijl Harvey wedstrijden initieert en weddenschappen afsluit, probeert Shawn het hart van de alleenstaande moeder Zulay te winnen. Verder speelt er nog een oude vete met een vroegere klasgenoot van Shawn, die juist op dat moment carrière maakt als professioneel bokser. Het einde laat zich raden.
Het verhaal is aldus flinterdun. Dat vormt echter vooral een probleem omdat het nauwelijks wordt opgevangen door scherpe dialogen, uitstekende vechtscènes of imponerend camerawerk. Een bijkomend probleem is dat je nergens écht geraakt wordt door de karakters. Het zijn weliswaar sympathieke personen, maar de ontwikkeling van hun relaties komt geforceerd over en hangt van toevalligheden aan elkaar. De vriendschap tussen Shawn en Harvey is in potentie heel aardig, maar de uitwerking ervan minimaal. Hetzelfde geldt voor de relatie met love-interest Zulay. Kortom, Fighting is tamelijk vlak en ongeïnspireerd, en daar kan de prima cast weinig aan veranderen. Channing Tatum geldt als een belofte voor de toekomst en heeft zeker talent, maar kan niet uit de voeten met het script van Montiel en co-auteur Robert Munic. Datzelfde gaat op voor Terrence Howard, die weliswaar heel aardig gestalte geeft aan zwendelaar Harvey, maar tegelijkertijd erg oppervlakkig blijft.
Fighting is dus zeker geen goede film. Toch zijn er een aantal aspecten die wel de moeite waard zijn. Zo is de manier waarop Montiel het straatleven van New York in beeld brengt heel aardig. Het komt behoorlijk authentiek over. Daarbij ligt de eigenheid van zijn eerste film continue onder de oppervlakte (en komt een enkele keer bovendrijven), waardoor de film toch ook enige sympathie weet op te wekken. En ten slotte zijn enkele bijrollen tamelijk grappig. Het blijft echter onvoldoende en daar zijn vooral de onnozele plot en het beroerde script schuldig aan.
