De bromance, een portmanteau van brother en romance, verwijst naar een innige, aseksuele band tussen twee (heteroseksuele) mannen. Tegenwoordig wordt de term ook gebruikt om filmkomedies aan te duiden die over een dergelijke relatie gaan, met twee mannen in de hoofdrollen. Die overigens meestal het grootste deel van die films spenderen met het proberen te veroveren van vrouwen, of relaties met vrouwen te onderhouden. I Love You, Man is het schoolvoorbeeld van de bromance, het type komedie waar Judd Apatow en aanhang de afgelopen jaren flink veel geld aan verdienden.
Het begint al bij de titel, dat behoeft geen uitleg. Hoewel het verhaal opent met het huwelijksaanzoek van Peter Klaven aan zijn vriendin Zooey, draait het in feite om één van de gevolgen daarvan. Tijdens de huwelijksplanning blijkt Peter namelijk geen goede vrienden te hebben die eventueel zijn getuige zouden kunnen zijn, dus gaat hij op zoek naar een nieuwe vriend. Deze zoektocht levert enkele leuke momenten op, waarin Paul Rudd ongemak geinig speelt, en Andy Samberg bijna de show steelt als de homoseksuele broer van de hoofdpersoon.
De komedie komt pas echt op gang als na drieëntwintig minuten Jason Segel ten tonele verschijnt. Sommigen kennen hem van zijn werk in series als Freaks and Geeks (van Judd Apatow) en How I Met Your Mother, of films als Knocked Up (weer van Apatow) en Forgetting Sarah Marshall, waar Segel niet alleen de hoofdrol in speelde, maar ook het script van schreef, terwijl Apatow wederom produceerde. Segel is de wilde, losse Sydney die Paul Rudds strakke, saaie Peter helpt los te komen, waardoor ze beste vrienden worden.
Rudd en Segel hebben een sterke chemie die hun humoristische interactie erg prettig maakt om naar te kijken. Hoogtepunten zijn ongetwijfeld Sidneys verlovingstoast en de scène waarin Sydney Peter verwelkomt in zijn man cave en uitlegt waarom er handlotion en tissues naast zijn luie stoel in het midden van de kamer staan. Segel heeft meer van dit soort hilarische momenten en Rudds reacties hierop zijn meestal even sterk. Het enige minpunt is dat zulke situaties net te weinig voorkomen voor een echt goede komedie. Meer grappen waren welkom geweest. Verder vervalt het verhaal op een gegeven moment in overbodige clichés van de romantische komedie, die de film onnodig ophouden.
Op deze gebreken na is I Love You, Man een alleraardigste komedie waarin de invloed van Judd Apatow - hoewel hij niet direct bij dit project betrokken is duidelijk te zien is. Toch knap hoe deze man virtueel in zijn eentje zon stempel op de eenentwintigste-eeuwse Amerikaanse komedie heeft weten te drukken en dat nog steeds doet. De kracht van I Love You, Man zit hem echter vooral in het uitstekende samenspel tussen Segel en Rudd, hoewel enkele kleine bijrollen ook erg grappig zijn, zoals de homofiel die in het begin van de film Peters intenties verkeert begrijpt en hem daar later op aanspreekt, en Lou Ferrigno als zichzelf is ook geestig. De vrouwen komen er in dit soort films vaak bekaaid vanaf, en ook daar vormt I Love You, Man geen uitzondering op. Rashida Jones krijgt op het komische vlak weinig tot niets te doen, om maar niet te spreken van de kleinere vrouwelijke rollen. Maar goed, wat valt er met zon titel ook anders te verwachten?
