Gebaseerd op de BBC-miniserie met dezelfde naam, levert Kevin Macdonald een zeer degelijke politieke thriller af. De film weet vanaf de eerste minuut te boeien en wordt gesierd door voortreffelijke acteurs die goed om weten te gaan met de uitstekende en intelligente dialogen. Het uitgangspunt is misschien niet het origineelste, maar de uitwerking is heel bekwaam. State of Play is echter ook een film waarbij de scriptschrijvers meer werk hebben gemaakt van het bedenken van een zo ingewikkeld mogelijke vertelling dan van een goed plot.
De film opent sterk. Binnen enkele minuten worden alle hoofdrolspelers geïntroduceerd middels twee moorden, een overspelige politicus en een verlopen journalist. Al vrij snel worden de onderlinge verhoudingen duidelijk en lijkt alles open te liggen voor een helder gestructureerd verhaal. Niets is echter minder waar. In een plot waarin alles draait om de politieke afhankelijkheid van particuliere beveiligingsbedrijven en de machtsverhoudingen binnen de overheid, wordt een voor de kijker aantrekkelijk kat- en muisspel gespeeld. Een spel vol intriges en verdachtmakingen gespeeld door enkele kopstukken uit de politiek én de journalistiek. En die twee liggen elkaar niet zo goed. Net zomin als de oude pers en de nieuwe pers, de journalist en zijn hoofdredacteur, de twee oude studievrienden en hun al even oude liefde, en de politie en de media. Al deze relaties spelen een rol in de film en dat maakt de film tot een gelaagde, maar soms wat vergezochte en clichématige vertelling.
De diverse personages en verhoudingen worden door de acteurs gelukkig met schijnbaar veel plezier neergezet, en de casting is dan ook optimaal. Russell Crowe is bijvoorbeeld erg geloofwaardig als oude rot in het journalistieke vak en hetzelfde geldt eigenlijk voor Affleck als de gelikte politicus Collins. De personages zijn echter wel erg stereotiep. Zo is Cal McAffrey een typische oude vos met een onverzorgd uiterlijk, een oude Saab, een rommelig huis en dito bureau, en een voorliefde voor pen en papier. Deze figuur staat lijnrecht tegenover de jonge en ambitieuze Della die - gebruikmakend van de modernste communicatiemiddelen - vooral blogt over journalistieke randverschijnselen en als running gag nooit een pen bij zich heeft. Deze uitvergroting is misschien niet waarheidsgetrouw, maar werkt hier wel. En datzelfde geldt voor de overige personages. Het is misschien allemaal wat dik aangezet, maar ergerlijk is dat nergens. Zeker niet in het voortreffelijke optreden van Jason Bateman als klokkenluider Dominic Foy.
Wel ergerlijk is misschien de wijze waarop de schrijvers de plot zo ingewikkeld mogelijk proberen te maken. Het is niet dat het verhaal niet meer te volgen is, maar de manier waarop getracht wordt de kijker keer op keer op het verkeerde been te zetten, is vooral vermoeiend en voegt maar weinig toe aan de film. En dat geldt zeker voor het slot. Het vertellen van een verhaal van A naar B lijkt tegenwoordig niet meer te kunnen zonder ontelbare twisten, plotwendingen en personages toe te voegen. Vaak leidt dat vooral af van het echte verhaal en weet het einde nauwelijks nog te boeien. Maar nogmaals, over het geheel genomen is State of Play een goed gemaakte politieke thriller met een uitstekende cast. De film speelt zich af op verschillende vlakken en stelt zowel de inzet van particuliere beveiligingsbedrijven in oorlogen en conflicten ter discussie, als de teloorgang van de traditionele journalistiek. En dat klinkt weliswaar heel serieus, maar gelukkig is het script geschreven met redelijk wat vaart en de nodige humor.
