Soms worden films gemaakt om een bepaalde boodschap over te brengen, soms zijn ze de uiting van een artiest, soms zijn het investeringen om zoveel mogelijk geld op te brengen. Maar soms wil een filmmaker gewoon een verhaal vertellen, zonder dat hij of zij daarbij diepe filosofische vragen stelt, statements doet over de aard van de mens, commerciële doeleinden heeft of vernieuwend is. Niet dat zulke films geen diepgang of gelaagdheid bevatten, maar het verhaal en de personages komen op de eerste plaats. Everlasting Moments, gebaseerd op de memoires van de dochter van de hoofdpersoon, is zon film.
In het zuiden van Zweden in 1907 is de van oorsprong Finse Maria getrouwd met arbeider Sigfrid Larsson en samen hebben ze al een boel kinderen. Sigfrid werkt hard in deze moeilijke tijden van sociale en technologische verandering, maar is ook een rokkenjager en drinkt regelmatig te veel. Maria en de kinderen gaan hieronder gebukt, totdat Maria een fotocamera in de loterij wint. Door fotos te nemen en daarmee geld te verdienen ontsnapt de huisvrouw aan haar miserabele bestaan en na een tijdje begint ze zelfs geld te verdienen met haar nieuwe hobby. Sigfrid is niet blij met deze bevrijding van zijn vrouw, deels omdat hij in zijn wereldbeeld de enige broodwinner hoort te zijn en deels omdat Maria naar zijn smaak iets te vaak omgaat met fotograaf en foto-ontwikkelaar Sebastian Piff Paff Puff Pedersen. Sigfrid wordt steeds gewelddadiger, vooral als de Eerste Wereldoorlog uitbreekt en Sigfrid lange periodes van huis weg is.
Dit klinkt misschien als een heftig sociaal drama, maar dat is het niet. Regisseur-schrijver Jan Troell, de man die begin jaren zeventig drie Oscarnominaties (beste film, regie en script) kreeg voor The Emigrants, zorgde ervoor dat de lichtpunten in Marias leven de moeilijkere stukken voor haar en de kijker wat draaglijker maken. Hij is niet zozeer bezig met weer te geven hoe zwaar het leven begin vorige eeuw was voor de vrouw van een arme arbeider, maar Troell vertelt vooral het verhaal van een sterke vrouw die haar omstandigheden bestrijdt waar ze kan en in de meeste gevallen accepteert. Troells belangrijkste hulpstuk is daarbij de prima vertolking van Maria Larsson door Maria Heiskanen. Jesper Christensen (Mr. White in de laatste twee James Bondfilms) is even prima als fotograaf Pedersen, de zachtaardige man die een oogje op Maria heeft. Maar Mikael Persbrandt steelt de show als de grote arbeider met een drankprobleem die zonder moeite zijn eigen vrouw verkracht en in andere scènes toch heel lief is.
De aankleding en het uiterlijk ademen het sombere tijdsbeeld, zonder Marias verhaal van zelfontplooiing te overheersen. De nadruk ligt op de personen; de klassenstrijd en de oorlog blijven op de achtergrond. Toch benadert Troell dit allemaal met een koele blik, zodat het drama nooit tot melodrama verwordt. Het gevolg hiervan is een uiterst gebalanceerde film met mooi uitgewerkte personages, maar het is niet een enorm memorabele ervaring. Het tempo ligt laag en sommige subplots hebben weinig nut behalve het extra benadrukken van bepaalde karaktereigenschappen van Maria. Daardoor wordt de film soms wat gezapig. Maar over het algemeen is Everlasting Moments een boeiend historisch drama.
