Michael Winterbottom heeft veel verschillende films gemaakt, soms in een hoog tempo kort na elkaar. Hij is de man achter de documentaire The Road To Guantanamo, de geëngageerde dramas In This World en A Mighty Heart, de experimentele seksfilm 9 Songs, de sciencefictionfilm Code 46 en de (tragi)komedies A Cock & Bull Story en 24 Hour Party People. Zijn laatste film, Genova, is een rouwdrama over een vader en twee dochters die de dood van moeder de vrouw proberen te verwerken. Helaas verschiet Winterbottom zijn kruit met spanningsopbouw die telkens nergens toe leidt en het drama onnodig in de weg zit.
Een half jaar nadat mama Marianne is gestorven in een auto-ongeluk, veroorzaakt door een onschuldige handeling van jongste telg Mary, verhuist vader Joe met zijn twee dochters naar Genua. Daar heeft hij van oude vriendin Barbara een aanbod gekregen om aan de universiteit van Genua les te komen geven. Terwijl hij nog altijd de dood van zijn vrouw probeert te verwerken, weet hij zich geen raad met de avances van zowel Barbara als die van één van zijn (veel jongere) studentes. Tiener Kelly heeft wel al snel een Italiaans vriendje en vult haar tijd met overdag op het strand liggen en daarna feestjes tot diep in de nacht, alsof er niks is gebeurd. Mary daarentegen wordt in het begin nog elke nacht gillend om haar moeder wakker en ziet mama vervolgens overal verschijnen.
Genua bestaat, zoals Winterbottom het filmt, uit een en al enge steegjes. Dit benadrukt hij door de twee meisjes daar telkens weer doorheen te laten lopen. In combinatie met de muziek en de natuurlijke donkere belichting wekt hij keer op keer een dramatische spanning op. Winterbottom geeft de indruk dat er op elk moment iets vreselijks kan gebeuren in de nauwe straatjes, en dat elke vreemde Italiaan gevaarlijk zou kunnen zijn. Dit levert echter nooit iets op; er gebeurt niets. Te zeggen dat het herhaaldelijk met een sisser afloopt, is zelfs overdreven. Mogelijk is dit symboliek voor hoe de meisjes zo in zichzelf gekeerd zijn dat ze het gevaar om zich heen niet opmerken, maar de manier waarop Kelly achterop de motor van haar Italiaans gevaarlijk rijdende vriendje aan het ongeluk moet denken is in strijd met die gedachte. Het is telkens opbouw zonder climax, en na een tijdje heb je dat nietszeggende trucje door.
Een andere scène met juist wel veel potentie voor dramatische spanning door slim gebruik van luide krekels wordt ondermijnd door het halverwege inzetten van een treurig pianodeuntje. Het acteren van de vier hoofdrolspelers is verder mooi, vooral van Colin Firth en de tegenwoordig betrouwbare Catherine Keener, maar zij kunnen niet tegen de vreemde keuzes van de regisseur op. Zo kan de jonge Perla Haney-Jardine er niet zo heel veel aan doen dat haar schrille gegil in het begin van de film ronduit irritant is. Het is Winterbottoms beslissing dat we daar keer op keer naar moeten luisteren zonder dat we de kans hebben gekregen om het meisje te leren kennen. Het valt de filmmaker aan te rekenen dat hij zoveel potentie verspeelt in een behoorlijk impotente film.
