Je kunt je afvragen wat ze in Winnipeg (Canada) bezielde toen ze beroemde telg Guy Maddin opdracht gaven een documentaire over zijn geboortestad te maken. Maddin staat namelijk niet echt bekend om zijn hang naar realisme: hij laat zich inspireren door oude Duitse stille films, houdt van surrealisme en formele experimenten, en lijkt over het algemeen meer interesse te hebben in het onderbewuste dan in zoiets saais als feiten (zie hier een mooi voorbeeld van zijn stijl). Toch blijkt het een geïnspireerde keuze.
Met My Winnipeg heeft Maddin een film gemaakt die een stuk toegankelijker is dan de rest van zijn werk, zonder zijn aparte stijl en eigenaardigheden ervoor op te offeren. Het is dan ook niet verwonderlijk dat dit de eerste film van hem is die in Nederland in de bioscoop wordt uitgebracht. Mensen die iets feitelijks willen leren over Winnipeg hebben weliswaar vrij weinig aan My Winnipeg, maar over het karakter van het stadje en haar bewoners - en vooral over de achtergrond en obsessies van Maddin zelf - valt genoeg te leren. Bovendien is de film in een interessante uitweiding over wat mensen bindt met de stad waar ze opgroeien.
Om inzicht te geven in zijn jeugd laat Maddin een troupe acteurs opdraven om zijn familie te spelen (zijn moeder wordt gespeeld door de inmiddels overleden Ann Savage, die sommigen zich wellicht herinneren als de femme fatale in de cultnoir Detour), en beeldt hij scènes uit zijn jeugd uit. Verder vult hij zijn film met twijfelachtige feitjes (zo zouden er in Winnipeg bijvoorbeeld tien keer zoveel slaapwandelaars zijn als waar ook ter wereld) en even onwaarschijnlijke verhalen over hockeyrivaliteiten, over een lokale soap over een man die elke dag uit het raam dreigt te springen, en over twee taximaatschappijen, eentje voor de straten op de kaart en eentje voor de verborgen straten. Het mooiste en gruwelijkste is ongetwijfeld het verhaal over de vluchtende paarden - maar dat zal ik hier niet verklappen.
Dit alles wordt van commentaar voorzien door Maddin in een droge, grappige, soms hypnotiserende voice-over en begeleid door typische zwart-witte Maddinbeelden, af en toe onderbroken door dissonante opnames uit de realiteit, glimpen van het echte, alledaagse Winnipeg. Het is een ervaring zoals geen andere, over de verhalen die een stad dierbaar maken, een schoorvoetende liefdesverklaring aan een stad - en na afloop snap je prima dat Maddin zich niet los heeft weten te rukken.
