In 2017 schreef de New York Times een artikel dat uiteindelijk een grote bijdrage leverde aan de #MeToo-beweging. She Said volgt het verhaal van journalisten Megan Twohey en Jodi Kantor op hun zoektocht naar de waarheid achter het schandalige gedrag van filmproducent Harvey Weinstein. Een goed script en nog betere performances dragen bij aan een aangrijpende film die de ernst van deze misdaden ijzersterk weergeeft.
Bij verfilmingen van waargebeurde verhalen komt al gauw de vraag op: waarom is dit geen documentaire? De feiten zijn immers het belangrijkst. Het antwoord hierop is meestal drama. Het gaat niet alleen maar om de gebeurtenissen, maar ook om hoe deze zijn ervaren. Door de feiten te combineren met drama is beter te laten zien waar de slachtoffers precies doorheen gingen en hoe deze vrouwen omgingen met deze traumatische ervaringen.
Een ander sterk aspect is de grote nadruk op journalistiek. She Said gaat niet zomaar van slachtoffer naar slachtoffer tot een plotseling artikel. Hij laat het lastige proces zien van het vinden van mensen die bereid zijn te praten en wat dit emotioneel van hen vergt. Ook andere interessante aspecten van de journalistiek komen aan bod, zoals concurrentie, geheimhouding en Harvey Weinstein die je op de hielen zit. Ze zorgen voor spanning en realisme.
Hoewel de emoties flink oplopen, schiet de film op dramatisch vlak enigszins tekort. Zo slaagt hij er niet in om de twee hoofdpersonages verder uit te diepen met fragmenten uit hun privéleven. De persoonlijke conflicten krijgen slechts een korte introductie en zijn in no-time weer opgelost of blijven onuitgewerkt. Grote emotionele uitbarstingen of confrontaties blijven uit en dat valt dan toch een beetje tegen. De vraag is in hoeverre je deze dramatische tekortkomingen door de vingers wil zien omwille van de waarheidsgetrouwheid. De hang naar realisme zorgt in ieder geval wel voor een langdradig einde.
In een dun dramajasje gestoken legt She Said de pijnlijke aard van deze ernstige maatschappelijke kwestie op zorgvuldige en krachtige wijze bloot. Het ijzersterke acteerwerk zorgt voor de emotionele impact. Hoewel de realistische insteek ook een keerzijde heeft, komt het doel van de film nooit in gevaar. De film spreekt duidelijke taal over de narigheid die zich achter heel wat schermen heeft afgespeeld.
