In Goodbye Solo stapt de oude en zwijgzame redneck William in bij taxichauffeur Solo, een uiterst positieve en extroverte immigrant van Senegalese afkomst. De eerste lijkt op weg naar het einde, en de ander op weg naar een nieuw begin. De twee maken een afspraak die resulteert in een vrij onmogelijke, maar uitermate warme en boeiende verbintenis. Het levert tevens een heel goede film op, waarin belangrijke levensvragen en themas als de dood en de liefde niet worden geschuwd. De bekende Amerikaanse filmcriticus Roger Ebert ziet regisseur Bahrani als de new great American director. En daar is wat voor te zeggen.
Als William taxichauffeur Solo het voorstel doet om hem over een tiental dagen op te halen en naar een afgelegen plek te brengen voor duizend dollar, valt er een pijnlijke en allesomvattende stilte. Deze duurt echter niet lang. Solo is namelijk niet het type dat lang zn mond kan houden en wil graag het fijne weten van deze geheimzinnige opdracht. Wat William van plan is wordt echter nooit uitgesproken. Wat wel duidelijk wordt, is dat William het nodige in zijn leven heeft meegemaakt en daardoor neergeslagen en moe is. Ondanks zijn eigen zorgen stelt Solo alles in het werk om William op te vrolijken en hem op andere gedachten te brengen. William is daarentegen net zo vastberaden zijn omgang met Solo tot een minimum te beperken en niet af te wijken van zijn ingeslagen weg.
De film draait dus vooral om de manier waarop deze twee tegenpolen met elkaar omgaan gedurende een aantal dagen in de buitenwijken van de stad Winston-Salem. En dat is natuurlijk niet het allerspannendste uitgangspunt. Goodbye Solo is dan ook geen spannende actiethriller, grootse spektakelfilm of voortreffelijke komedie. Groots is de film echter wel in het tonen van menselijke gevoelens en het aansnijden van belangrijke themas. En zelden zul je als toeschouwer meer medeleven hebben met twee karakters dan in deze film van Bahrani. Dat is enerzijds toe te schrijven aan de acteerprestaties van de beide acteurs en anderzijds aan de kwaliteiten van de regisseur. Souleymane Sy Savane en Red West waren beiden tamelijk onervaren als acteur, maar zetten hun rol met verve en uiterste geloofwaardigheid neer. Tegelijkertijd heeft Bahrani ervoor gekozen om de focus van de film niet zo zeer te leggen op Williams doel, maar vooral op de manier waarop de twee karakters met elkaar omgaan, van elkaar leren en uiteindelijk ook van elkaar afscheid nemen.
De jonge regisseur uit Winston-Salem wordt - terecht - gezien als een van de grotere talenten van de Amerikaanse independent cinema. Eerder maakte hij al indruk met de films Man Push Cart (2005) and Chop Shop (2007). In beide films toont hij immigranten die iets moois van hun leven willen maken en daarmee een positieve bijdrage leveren aan de maatschappij. Het gaat er daarbij niet zozeer om dat het immigranten zijn, maar vooral dat ze op een bijzondere manier in het leven staan. Daarbij lijkt Bahrani een nieuwe of in ieder geval andere weg in te slaan dan veel van zijn Amerikaanse collegas. De films van Bahrani zijn rauwer en eerlijker, zijn stijl is soberder en natuurlijker. Hij vertoont daarmee vooral verwantschap met de Europese cinema van bijvoorbeeld de gebroeders Dardenne. Tegelijkertijd kennen de films van Bahrani een haast ongebreideld optimisme, wat ze uiterst genietbaar maakt. Vandaar ook de titel new great American director.
