Het is de droom van elke aspirant filmmaker: voor een heel laag bedrag een film maken die vervolgens ontdekt wordt door producenten die er een gigantische hit van maken. Kevin Smith deed het met Clerks en Daniel Myrick en Eduardo Sánchez deden het nog beter met The Blair Witch Project, tot op heden de recordhouder Top Budget: Box Office Ratio. Oren Peli had dezelfde droom. Waar velen echter falen wist hij met zijn horror Paranormal Activity door te breken. Resultaat: meer dan honderd miljoen dollar in een paar weken tijd. Dat op zich is al een onwaarschijnlijke prestatie voor een film die slechts elfduizend dollar gekost heeft. Dat de film ook nog van hoge kwaliteit is, maakt het ook voor ons een mooi verhaal.
Het verhaal van Paranormal Activity is werkelijk flinterdun. Het komt erop neer dat een jong stel geteisterd wordt door paranormale gebeurtenissen in hun huis. Denk daarbij aan duidelijk hoorbare voetstappen, aan- en uitschakelend licht en vallende objecten. Ze besluiten daarom een camera op te stellen in hun slaapkamer, met de lens gericht op het trapgat, dat goed te zien is door de deur van de kamer. In de film krijgt de kijker deze beelden te zien en maakt mee hoe het stel steeds directer geconfronteerd wordt met een paranormale aanwezigheid in hun huis.
Zoals velen weten is Paranormal Acitivity volledig handheld gefilmd, in de stijl van films als The Blair Witch Project en Cloverfield. Het grootste verschil met deze films is dat het belangrijkste shot in Paranormal Activity vanaf een statief geschoten is, en dus juist volledig stilstaand is. Het shot betreft uiteraard het trapgat, zoals eerder beschreven. En het is zo belangrijk omdat het een sterk anticiperende werking heeft. Doordat je het shot telkens wanneer Katie en Micah gaan slapen te zien krijgt, weet je dat er iets gaat gebeuren binnen het frame. En hoewel je de hele tijd je ogen op het trapgat houdt en denkt een idee te hebben van wat er gaat gebeuren, word je telkens opnieuw verrast door de mysterieuze dingen die zich afspelen in en buiten de slaapkamer. Dit zijn dan ook de momenten waar je naar uitkijkt: als Katie en Micah gaan slapen en de bovennatuurlijke krachten tot leven komen.
Wát er gebeurt, moet je uiteraard zelf gaan zien. Wat wel vermeld kan worden, is dat de opbouw van de film werkelijk fantastisch is. Doordat regisseur Peli steeds slechts een kleine glimp geeft van wat er in het huis rondspookt, ga je je steeds meer afvragen wat het nu precies is en op welke wijze Katie en Micah de volgende avond geteisterd zullen worden. De scènes die zich overdag afspelen, wanneer het stel het kwaad probeert te verdrijven, zijn dan ook minder interessant. De paragnost die komt kijken weet niet veel toe te voegen, het ouijabord (om met geesten te praten) is vrij voorspelbaar en vooral de ruzies tussen Katie en Micah zijn op het cartooneske af soms.
Je weet echter dat het niet lang zal duren voordat de nacht weer aanbreekt en je kunt genieten van de heerlijke angsten en schrikmomenten die Paranormal Activity biedt. En hoewel er van die laatste minder aanwezig zijn dan je zou verwachten, zul je elk moment dat de camera op het statief staat met afschuw en spanning, alsook met veel plezier aanschouwen. De mindere acteerprestaties (Katie Featherston is soms ronduit irritant) en het onderontwikkelde verhaal neem je dan maar wat graag voor lief. Paranormal Acitity mag dan geen genredefiniërende film worden, zoals Peli dat graag had gezien, een zeer vermakelijke horrorfilm die je op zn minst een nachtmerrie of twee bezorgt is het wel. Goedkope horror is zelden zo goed.
