Het is een trieste constatering dat vijf jaar nadat Susanne Bier met Brothers een film maakte over de gevolgen van de oorlog in Afghanistan voor de soldaten en de thuisblijvers, de thematiek aan relevantie niets heeft ingeboet. Zonder al te veel wijzigingen aan te brengen in het originele scenario van Bier en Anders Thomas Jensen, kan scenarist David Benioff het verhaal moeiteloos overhevelen naar een Amerikaanse setting, waarin dit prachtige verhaal misschien wel nog beter tot zijn recht komt. Zeker nadat Barack Obama onlangs besloot het aantal Amerikaanse soldaten in Afghanistan te verhogen.
Opgebouwd als een klassieke Griekse tragedie vertelt Brothers het verhaal van Sam Cahill, een militair die op het punt staat uitgezonden te worden naar Afghanistan. Sam is een betrouwbare familieman die alles over heeft voor zijn familie en voor volk en vaderland. Dit contrasteert sterk met zijn broer Tommy, die hij in het begin van de film ophaalt uit de gevangenis. Als Sam niet lang daarna een ongeluk krijgt in Afghanistan en voor dood wordt verklaard, neemt Tommy aan het thuisfront zijn verantwoordelijkheid en probeert de familie van Sam zo goed mogelijk te helpen. Tommy, Grace (de vrouw van Sam) en haar twee kleine dochters groeien steeds meer naar elkaar toe en proberen de moeilijke tijd zo goed mogelijk door te komen.
Al snel wordt echter duidelijk dat Sam niet is omgekomen in de oorlog. Hij is gevangen genomen door de Taliban en wordt in een strafkamp gedwongen dingen te doen die indruisen tegen alles waarin hij gelooft. Eenmaal bevrijd uit de handen van de vijand, keert Sam terug naar huis, waar hij wanhopig probeert zijn oude leventje weer op te pakken. Dit lukt hem echter niet. Voortdurend achtervolgd door de herinneringen aan zijn eigen daden, keert hij zich af van zijn vrouw en kinderen en is de rolverdeling tussen de twee broers opeens helemaal omgedraaid.
Het is moeilijk een film als Brothers zonder vooroordelen te recenseren aangezien de vergelijking met het origineel zich voortdurend opdringt. Waar de Deense film losjes was gebaseerd op de uitgangspunten van de Dogme-stroming, met handheld camerawerk en een zeer realistische aanblik, is dat in deze veel grotere productie heel anders. Het ziet er allemaal erg gelikt en gestileerd uit, wat enigszins afbreuk doet aan het sociaal-realistische verhaal. Dat betekent echter zeker niet dat het Amerikaanse Brothers een mindere film is; hij is vooral anders.
Het grote gevaar van de vele themas en morele dilemmas in Brothers is dat de film als een melodramatische soap gaat aanvoelen. Susanne Bier omzeilde dat door haar film een hyperrealistische stijl mee te geven. Ook regisseur Jim Sheridan (In America, In the Name of the Father) slaagt erin een goede balans te vinden tussen alle verschillende onderwerpen die aangestipt worden. Zijn film voelt uitermate strak en gecontroleerd aan, wat toch een hele prestatie mag heten met zon ambitieus scenario. Geholpen door de effectief gebruikte gitaarmuziek van Thomas Newman word je als kijker volop gemanipuleerd zonder dat het gaat storen.
De grootste troef van Brothers en de reden dat veel mensen deze film zullen gaan zien, zijn echter de drie hoofdrolspelers. De kans om drie van de interessantste jonge Amerikaanse acteurs in één film in emotioneel uitdagende rollen te zien, doet zich niet vaak voor. Hoewel Jake Gyllenhaal (te lief voor zijn moreel ambigue personage) en Natalie Portman (wel erg jong voor twee kinderen) wat vreemd gecast zijn, zijn ze beiden uitstekend op dreef. Het is vooral Tobey Maguire die hier de kans krijgt om te schitteren. Een beetje in het slop geraakt na de drie Spiderman-films, bewijst Maguire in Brothers weer eens waarom hij lange tijd als de meest talentvolle acteur van zijn generatie werd beschouwd. Hij geeft de transformatie van Sam op prachtige wijze weer, waarbij vooral de opgekropte woede die hij in het tweede deel tentoonspreidt tot de sterkste acteerstaaltjes van dit jaar gerekend mag worden. Hij geeft Brothers net dat beetje extra dat de film nodig heeft en maakt van een zeer geslaagd volwassen drama een daadwerkelijk aangrijpende film.
