Het is februari en dat betekent dat de hype rondom filmprijzen weer in volle gang is, met als hoogtepunt de uitreiking van de Oscars op 7 maart. In Nederland komen er deze week twee films uit die dit jaar zijn genomineerd voor de Oscar voor beste film, zijn geregisseerd door een vrouw en op een gegeven moment als dé kanshebber voor de hoofdprijs werden gezien. Dit zijn Lone Scherfigs An Education en Kathryn Bigelows The Hurt Locker. Maar daar waar die laatste nu favoriet is geworden, is de eerste nagenoeg vergeten en mag zich nog gelukkig prijzen met enkele nominaties.
Begin 2009 wint An Education de publieksprijs op het Sundance filmfestival en is men het er bijna over eens dat de film een grote kans maakt op de Oscar voor beste film en dat hoofdrolspeelster Carey Mulligan verzekerd is van zo'n gouden beeldje. Er is veel veranderd in een jaar. Lone Scherfig is niet eens genomineerd voor haar regie, de race voor de hoofdprijs gaat schijnbaar alleen nog maar tussen The Hurt Locker en Avatar en nieuw talent Carey Mulligan maakt geen schijn van kans meer op enige prijs aan de kant geschoven door Hollywoods lieveling Sandra Bullock. Mulligans gezicht tijdens de Golden Globes sprak boekdelen: de hype rondom haar rol is een stille dood gestorven.
Dat is erg jammer, want Mulligan is fantastisch als de zestienjarige Jenny Mellor, een tienermeisje in het Londen van 1962. Een kleurloze en fantasieloze omgeving - pas aan het eind van het jaar zouden de swingende jaren zestig losbarsten met onder andere de eerste plaat van The Beatles. In Jenny's bekrompen en kleinburgerlijke milieu zijn het Franse existentialisme en chansons nog het summum van cool. Ze droomt van Frankrijk, maar haar veelal grijze leventje bestaat voornamelijk uit school en huiswerk. Haar meisjesschool moet haar klaarstomen voor een opleiding aan de universiteit van Oxford, waar haar nog meer educatie en huiswerk wacht.
Dan ontmoet ze David, een sterke rol van Peter Sarsgaard. Charmant, gedistingeerd en vele jaren ouder. Hij lijkt in eerste instantie puur in haar muzikale talent op de cello geïnteresseerd te zijn. Al snel maakt Jenny deel uit van zijn kleine vriendenkring en blijven hun gevoelens voor elkaar groeien. David charmeert met enkele leugens en veel overredingskracht ook Jenny's ouders, waardoor Jenny 's avonds met hem naar jazzclubs mag en later ook op langere tripjes buiten de stad mee mag. Op school zorgt dit echter voor problemen.
Mulligan bewandelt met souplesse een subtiele grens tussen jeugdige onschuld en vroege volwassenheid, onderwijl mooi het verlangen van de een naar de ander communicerend. Dankzij haar terecht veelgeprezen spel en de uitstekende Sarsgaard blijft hun relatie ondanks het leeftijdsverschil natuurlijk overkomen. Alfred Molina levert ook klasse werk als de benepen vader. Rosamund Pike mag als de oppervlakkige vriendin van de beste vriend van David haar komische talent eens laten zien, Olivia Williams is sterk als de ietwat stoffige lerares Engels en Emma Thompson en Sally Hawkins doen veel met de enkele scènes die hen toebedeeld zijn.
De geweldige ensemblecast kan niet verhullen dat het script op het einde enkele gebreken vertoont, maar desondanks is An Education zeer de moeite waard. Niet alleen dankzij de acteurs, maar vooral ook dankzij het prachtige sfeerbeeld van Engeland (en eventjes Parijs) in de vroege jaren zestig, ondersteund door een heerlijke selectie liedjes. In combinatie met de sporadische humor zorgt dit ervoor dat dit serieuze drama vrij licht voorbij glijdt en prettig is om naar te kijken.
